ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ – 10 ΙΟΥΝΙΟΥ
323 π.Χ.—Δώδεκα ημέρες μετά την εμφάνιση των πρώτων συμπτωμάτων της ασθενείας του, εκπνέει στην Βαβυλώνα, σε ηλικία 33 ετών, ο μέγιστος ηγέτης των αιώνων, το κεραύνιο δόρυ και ο φωτοβόλος πυρσός τού Ελληνισμού, το θείο τέκνο τού Διός, ο Μέγας στρατηλάτης και κοσμοκράτωρ Αλέξανδρος. «Υπάρχουν πολλές παραδόσεις για όσα γίνανε τις ύστατες εκείνες ημέρες, αλλ’αναξιόπιστες είναι – και πολλές τους σαφώς σκοπιμοθηρικές. Και πάντως καμμιά μαρτυρία έγκυρη που να βεβαιώνει πως πεθαίνοντας ο Αλέξανδρος ώρισε, με λόγο ή με σημάδι του, κάποιον για τη διαδοχή του, ή για το είδος της διακυβέρνησής και τα αναγκαία μέτρα για το μέλλον. Κι επειδή δεν έκανε κάτι τέτοιο, φαίνεται πως σαν άρχισε να νιώθει κοντά το τέλος του δε θάχε και τη διαύγεια, ούτε την πνευματική δύναμη, να συλλάβη τη σημασία του θανάτου του· ο άφωνος εκείνος αποχαιρετισμός των Μακεδόνων του μάλλον θάτανε κι οι τελευταίες κινήσεις της μισοξύπνιας – μισοσβησμένης πιά συνείδησής του. Η αγωνία του θανάτου, ύστερα, θάκρυψε απ’τα μάτια του, πούσβησαν, το σκοτεινό μέλλον όσων έπλασε κι όσων θέλησε. Απ’τη στερνή του κιόλας πνοή, ξέσπασαν άγριες οι αντιθέσεις των στρατηγών του, οι ανταρσίες στο στρατό του, η κατάρρευση της δυναστείας του και η δύση της επικράτειάς του». Για τον ξαφνικό θάνατο τού στρατηλάτη διατυπώθηκαν πολλές εκδοχές, από την δηλητηρίαση μέχρι τους ελώδεις πυρετούς και τον τύφο. [Σημ. Ε.Η. από ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ, JOHANN GUSTAV DROYSEN, Ρ.-Η.-Σ. ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ : “Τα συγκριτικά στοιχεία που θα επέτρεπαν αναγωγή της ημερομηνίας θανάτου στο δικό μας ημερολόγιο είναι ελλειπή.Ως προσφάτως στηριζόμασταν στην ημερομηνία του ΨευδοΚαλλισθένους, εκδ.Kroll, Γ΄35: «Φαρμοῦθι τετράδι δύσεως», αντίστοιχη με τη 13η Ιουνίου[G.Unger, Philologus, XXXIX, 1880, Der attische Schaltkreis, 491-4·Beloch, ὅ.π.)· πλην ο Samuel, Ptolemaic Chronology, 47, την απορρίπτει, βάσει ενός βαβυλωνιακού αστρονομικού ημερολογίου, δημοσιευμένου το 1955, που αναφέρει ως ημερομηνία θανάτου την 29η του δευτέρου τοπικού μήνα Αγιαρού, δηλαδή: 10 Ιουνίου 323.]
1190.—Ο Γερμανός αυτοκράτορας Φρειδερίκος Α’ Βαρβαρόσσας πνίγεται στον ποταμό Καλύκαδνο στη διάρκεια τής Τρίτης Σταυροφορίας πριν φτάσει στους Αγίους Τόπους.Οι Γερμανοί ήταν οι πρώτοι που έφτασαν στην Ασιατική ήπειρο, αλλά μετά τον θάνατο του βασιλιά τους, οι περισσότεροι στρατιώτες επέστρεψαν στην πατρίδα τους. Ακολούθησαν οι Άγγλοι και οι Γάλλοι· μάλιστα οι Άγγλοι με τον Ριχάρδο, πριν φτάσουν στην Παλαιστίνη κατέλαβαν την Κύπρο, που ως τότε ήταν μέρος της Βυζαντινής αυτοκρατορίας.
1470.—Ενετοί και Έλληνες Stradioti προβάλλουν ηρωική άμυνα, στο Παλαιόκαστρο Λήμνου, ενάντια των τούρκων, υπό τον Μαχμούτ πασά, ο οποίος αναγκάζεται να εγκαταλείψει την επιχείρηση. Εκτός από μικρά διαστήματα βενετικής κυριαρχίας (όπως το 1464-1478), το νησί θα παραμείνει ενταγμένο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, έως την υπογραφή του πρωτοκόλλου της Φλωρεντίας που σήμανε την ένταξη της Λήμνου στο ελληνικό κράτος. [Λίγα λόγια γιὰ τοὺς Ἕλληνες Στρατιώτες ]. «Πελοποννήσιοι και, κατά το πλείστον, Λάκωνες στην καταγωγή , σχημάτισαν – κατ΄ αρχήν- αυτοδιοίκητες Ίλες ελαφρού Ιππικού για να συναντήσουν πάνω στ΄ άλογά τους τον εχθρό και ν΄ αναμετρηθούν μαζύ του. Ήσαν δεινοί ιππείς, τολμηροί κι ευέλικτοι, οπλισμένοι με το ξακουστό «ωτιόσχημο» μαχαίρι, το δόρυ, το ρόπαλο αλλά και το τόξο. Μία εξαιρετική εικόνα των stratioti μας δίνει ο βενετός χρονογράφος Marco Sanudo: «Οι Στρατιώται είναι Έλληνες, και φορούσι πλατείς επενδύτας και υψηλούς πίλους, τινές δε και θώρακας. Κρατούσι λόγχην εις την χείρα και ρόπαλον, εν δε τω πλευρώ κρεμώσι σπάθην. Τρέχουσιν ως πτηνοί, και μένουσιν απαύστως επί των ίππων των, οίτινες δεν τρώγουσι χόρτον ως οι ιταλικοί. Ειθισμένοι εις ληστείας συνεχώς δηούσι την Πελοπόννησον. Άριστοι κατά των τούρκων προμαχών, διοργανίζουσι κάλλιστα τας επιδρομάς και λεηλασίας, επιτίθενται εξ απροόπτου κατά του εχθρού, και είναι πιστοί εις τον κύριόν των. Δεν αιχμαλωτίζουσιν, αλλ’ αποκόπτουσι τας κεφαλάς, εφ’ εκάστης των οποίων λαμβάνουσιν εν δουκάτον κατά την συνήθειάν των. Τρώγουσιν ολίγον και ευχαριστούνται με το παρατυχόν, πολύ δ’ επιμελούνται τους ίππους των. Μέγας τούτων αριθμός κατοικούσιν εις τας χώρας της Αυθεντείας, την οποίαν προθύμως υπηρετούσι, διότι αριστεύοντες ονομάζονται ιππόται και λαμβάνουσι συντάξεις, μεταβιβαζομένας εις τους υιούς των» Στον κυρίως ελλαδικό χώρο διαπρέπουν ως πολεμιστές και αναγνωρίζονται από τους συμμάχους τους στον κατά του κοινού εχθρού αγώνα : «…άνδρες γενναιόψυχοι και ικανοί για κάθε επιχείρηση …»
1570.—Ενετοί και Έλληνες υπό τον Ιάκωβο Celsi και τον Μανώλη Μόρμορη απελευθερώνουν το Σοποτό Χιμάρας από τους τούρκους.
1792.—Ο στολίσκος του Κατσώνη υφίσταται πανωλεθρία από 27 τουρκικά πολεμικά πλοία τα οποία βοηθούντο και από δύο γαλλικά πολεμικά μονόκροτα. Ήδη ο Κατσώνης μετά την συνθηκολόγηση Ρώσων και οθωμανών και την λήξη του ρωσοτουρκικού πολέμου, αρνήθηκε να υπακούσει και συνέχισε τον αγώνα με ορμητήριο το Πόρτο Κάγιο της Μάνης. Ο Κατσώνης οχύρωσε το Πορτοκάγιο όχι απλώς με τη συγκατάθεση αλλά με τη βοήθεια των Μανιατών. Η συνεργασία του Κατσώνη με τους Μανιάτες δεν άρχισε το 1792, αλλά το 1788, δηλαδή από την αρχή του πολέμου. Σε αναφορά του Μαρκησίου Felix από 30-8-1788 διαβάζαμε: «Ένεκα τών αδικιών, ας κάμνουν εις το εμπόριον ημών όλα τα υπό ρωσικήν σημαίαν καταδρομικά, τών οποίων τα 3/4 είναι πειρατικά, όλα εξωπλισμένα δια Μανιατών, είμαι ηναγγασμένος να συλλάβω όλους τους μη ακολουθούντας τας συνθήκας, διότι άνευ τούτου 20 εξωπλισμέναι φρεγάται δεν θα ήτο δυνατόν να επαρκέσουν να διατηρήσουν την ησυχία εις τας θάλασσας της Ανατολής. Μαρκήσιος St. Felix. Στην κατηγορία αυτή ο Κατσώνης απαντώντας προς το γενικό Πρόξενο St. Sauveur τονίζει «Δεν εξόπλισα πειρατάς αλλά καταδρομείς εναντίον εχθρικού έθνους».
1821.—Ο Ομέρ Βρυώνης και ο Κιοσσέ Μεχμέτ επιπίπτουν κατά τής Λειβαδιάς καί την παραδίδουν εις την σφαγήν, την διαρπαγήν και τας φλόγας. Εις χιλίους ανήλθον περίπου οι νεκροί, μεταξύ των οποίων ο αριθμός των γυναικών και των παιδιών που εσφάγησαν, δεν ήτο μικρός. Δυόμισι χιλιάδες γυναικόπαιδα ηχμαλωτίσθησαν και εις δύο ακόμη χιλιάδας υπελογίσθησαν οι κλεισθέντες εις το φρούριον”. Ο Οδυσσεύς Ανδρούτσος τους είχε προτρέψει να αποσύρουν άμεσα όλα τα γυναικόπαιδα τη νύκτα, αλλά δυστυχώς δεν εισακούσθηκε λόγω του ενθουσιασμού και της απειρίας των Λειβαδιωτών.
.—Οι τούρκοι παραδίδουν το Αγρίνιο (Βραχώρι) στους Έλληνες πολιορκητές. Η δύναμη των 1.800 ανδρών που είχε στείλει ο Χουρσίτ με τον Ισμαήλ Πλιάσα προς ενίσχυση των τούρκων, δεν κατόρθωσε να περάσει το Μακρυνόρος, γιατί τους έφραξε τον δρόμο ο Ανδρέας Ίσκος. Οι πολιορκημένοι τούρκοι, που δεν περίμεναν πλέον καμμία βοήθεια, μη έχοντας άλλη διέξοδο ήρθαν σε συμφωνία με τους Έλληνες να παραδοθούν, υπό τον όρο να γίνει σεβαστή η ζωή και η τιμή τους. Η συμφωνία τηρήθηκε: οι έγκλειστοι στο Βραχώρι τούρκοι, με τον Δερβέν αγά Ταχήρ Παπούλια, υπογράψανε συμφωνία με τον Γ.Βαρνακιώτη, που υποχρέωνε τους τούρκους να παραδώσουν τα όπλα και να πάνε όπου θέλουν. Έτσι, έπεσε το Βραχώρι (Αγρίνιο), που ήταν το προπύργιο τών τούρκων στη Δυτική Ελλάδα.
.—(10 ἤ 13) Η μάχη των Βασιλικών. Είκοσι περίπου μέρες μετά την προέλαση τών επαναστατών προς τη Θεσσαλονίκη, ακολουθεί η σύγκρουσις τού Χάψα και των συμπολεμιστών του στα Βασιλικά· στη λυσσαλέα εκείνη φονική μάχη, η τελευταία περιγραφή για τον Καπετάν Χάψα είναι ότι όρμησε με το σπαθί στο χέρι και ένα μαχαίρι στα δόντια, στον υπερπολαππλάσιο κύριο όγκο του τουρκικού στρατεύματος. Τον ακολούθησαν οι οπλαρχηγοί από τον Βάβδο: οι Χαλάλης, Τουρλάκης και Καραγιάννης. Έπεσαν όλοι πολεμώντας μέχρι ενός.
1822.—Κατόπιν υπογραφείσης συμφωνίας, οι τούρκοι παραδίδουν την Ακρόπολιν εις τους Αθηναίους, οίτινες εισήλθον εις αυτήν την 8ην πρωϊνήν με επί κεφαλής τον Μητροπολίτην Διονύσιον. Ο τούρκος φρούραρχος παραδίδων εις αυτόν επί αργυρού δίσκου τα κλειδιά, είπε: «Αυτό ήτο το θέλημα τού Υψίστου». Οι κλεισθέντες εις την Ακρόπολιν κατά την έναρξιν τής πολιορκίας τούρκοι ανήρχοντο εις 2.500. Εκ τούτων εξήλθον δυνάμει τής συμφωνίας μόνον 1.160. Οι υπόλοιποι είχον φονευθή κατά τας μάχας πρός τούς πολιορκούντας αυτούς Αθηναίους ή είχον αποθάνει εκ τών στερήσεων καί τών ασθενειών. Οι Αθηναίοι, αμέσως μετά την είσοδόν των, ύψωσαν την Ελληνικήν Σημαίαν εν μέσω κανονιοβολισμών, χρησιμοποιούντες τα παραδοθέντα από τους τούρκους πυροβόλα. Αλλά την χαράν των διέκοψεν απρόοπτον δυστύχημα. Ο ορισθείς φρούραρχος Παναγής Κτενάς, από τον ενθουσιασμόν του διά την κατάληψιν τού φρουρίου, εγέμιζε μόνος τα κανόνια και τούς έβαζε φωτιά. Από απροσεξίαν όμως, ένα απ’ αυτά, που ευρίσκετο εις το χείλος τού εξωτερικού τείχους, εξερράγη, ο δε ατυχής Κτενάς κατεκρημνίσθη εις το κενόν και εύρε τραγικόν θάνατον.»
.—Στο Κομπτότι Άρτης έγινε σφοδρά μάχη μεταξύ Ελλήνων υπό τους Μπότσαρην, Νόρμαν και τούρκων. Την μάχην εκέρδισαν οι Έλληνες.Στην μάχη συμμετείχε και ο Βαρνακιώτης, που παρ’όλη την ρήξη με τον Μαυροκορδάτο ο οποίος τον είχε αγνοήσει επιδεικτικά στην στη συνέλευση της Δυτικής Χέρσου Ελλάδος, εξακολουθούσε να αγωνίζεται.
1823.—10.000 τούρκοι, υπό τον Γιουσούφ πασά Περκόφτσαλη, πυρπολούν την Αράχωβα και το Καστρί Δελφών.
1825.—Ο Ιμβραήμ Πασάς καταλαμβάνει την Τρίπολιν. Μη καταφέρνοντας να καταλάβει την Μάνη όπου επί τρία μερόνυχτα οι Μανιάτες αντιστάθηκαν, υποχώρησε στην Καλαμάτα, ανασυντάχθηκε και προχώρησε προς το οροπέδιο της Τριπολιτσάς. Στη Δραμπάλα βρήκε αντίσταση από τους επαναστάτες πού είχαν συγκεντρωθεί από το Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, το γιο του Γενναίο, τον Κανέλλο Δεληγιάννη και άλλους αρχηγούς, αλλά τελικά τους παρέκαμψε και προχώρησε προς την Τρίπολη.Στο άκουσμα ότι η στρατιά του Μπραῒμη προχωρούσε προς την Τρίπολη, έντρομοι οι κάτοικοι έτρεχαν σαν τρελλοί στούς δρόμους, ζητώντας την σωτηρία τους. Πολλοί τράβηξαν κατά το Ναύπλιο καί άλλοι στα ορεινά της Αρκαδίας· έτσι ο Ιμπραήμ, στις 9 Ιουνίου μπήκε σε μία έρημη πόλη. Χωρίς να χάσει καιρό αφήνοντας φρουρά στην Τριπολιτσά, προχώρησε στην Αργολική πεδιάδα για να συνεχίσει την καταστροφική του πορεία.
1829.—Οι Έλληνες υπό τον Ευμορφόπουλον έξω των Θηβών ενίκησαν τους τούρκους.
1877.—Σύστασις τού Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού με πρωτοβουλίαν τής βασιλίσσης Όλγας και πρώτον πρόεδρον τον Μάρκον Ρενιέρη.
1892.—Το αποτέλεσμα των εκλογών στην χώρα καταδεικνύει τον Τρικούπη Πρωθυπουργό. Τα αποτελέσματα έχουν ως εξής: από τις 207 έδρες ο Τρικούπης λαμβάνει 160 και η αντιπολίτευση των Δεληγιάννη, Ράλλη, Κωνσταντόπουλο 47. [10 Ιουνίου 1892 – 3 Μαΐου 1893]
1900.—Εξακολουθεί ο διωγμός των Ελλήνων της Φιλιππούπολης από τους βούργαρους.Υστερα από την συνθήκη του Βερολίνου (1878) ορίστηκε πρωτεύουσα της αυτόνομης επαρχίας της Ανατολικής Ρουμελίας. Το 1885 με την αναίμακτη επανάσταση των βούργαρων, καταλύθηκε το καθεστώς αυτό και η επαρχία της Ανατολικής Ρουμελίας ενώθηκε με την ηγεμονία της βουλγαρίας και η Φιλιππούπολη έγινε επαρχιακή πόλη της. Όταν πραγματοποιήθηκε το μεγάλο ανθελληνικό κίνημα του 1906 στη βουλγαρία, διαλύθηκε η Ελληνική κοινότητα και τα περίφημά της ιδρύματα κατασχέθηκαν. Αυτό ανάγκασε τους Φιλιππουπολίτες σε ολικό εκπατρισμό στη μητέρα Ελλάδα και έτσι εκμηδενίστηκε ο ελληνισμός που υπήρχε πάνω από 2000 χρόνια.
1908.—Στο Ρεβάλ της Εσθονίας συναντήθηκαν ο βασιλεύς της Αγγλίας Εδουάρδος Ζ’ και ο Τσάρος Νικόλαος Β’ και συμφώνησαν για την πολιτική στην Ελληνική Χερσόνησο. Μεταξύ άλλων, συζήτησαν για την επί δεκαετίες ένοπλη σύγκρουση μεταξύ διαφόρων εθνοτικών ομάδων στις ευρωπαϊκές επαρχίες της αυτοκρατορίας και την απειλή για την οθωμανική κυριαρχία στην περιοχή. Η πρόταση αυτή θα βασιζόταν στον έλεγχο των Δυνάμεων, που θα επέτρεπαν στο σουλτάνο μόνο μια τυπική επικυριαρχία.
1910.—Σύμφωνα με έκθεση τής Διεθνούς Επιτροπής Οικονομικού Ελέγχου, τα χρέη της Ελλάδος έχουν ως εξής: Σε χρυσό 725.939.500 φράγκα και σε τραπεζικά γραμμάτια 17.629.436 δραχμές.
1912.—Στην Ελλάδα, αρχίζουν να μελετώνται μέτρα για τον περιορισμό τού μεταναστευτικού ρεύματος. Μέχρι το 1915 περίπου 250.000 Έλληνες ήταν θύματα γενοκτονίας ΜΟΝΟ στην ευρύτερη περιοχή της Θράκης!!….
1919.—Ο Ελληνικός στρατός εκκαθαρίζει την περιοχή του από άτακτους τούρκους.
1920.—Ο Ελληνικός στρατός απελευθερώνει το Σαλιχλή. Οι Ελληνικές δυνάμεις της Μικράς Ασίας εις τον τομέα τού Σαλιχλί μάχονται εναντίον των τουρκικών δυνάμεων και καταλαμβάνουν τις επιδιωκόμενες θέσεις. Στον τομέα Ομερλού οι Ελληνικές δυνάμεις κατόπιν σκληρού αγώνος ανατρέπουν τους τούρκους.
1921.—Η Ελληνική στρατιά στη Μ. Ασία δέχεται επιθέσεις τούρκων στην περιοχή Γενίκιος.
.—Γεννιέται στο Μον Ρεπό στην Κέρκυρα ο πρίγκηπας Φίλιππος, μετέπειτα σύζυγος της βασίλισσας Ελισσάβετ της Αγγλίας. Γονείς του ήταν ο Πρίγκιπας Ανδρέας της Ελλάδος και η Πριγκίπισσα Αλίκη.
1922.—Ο Ελληνικός στρατός στη Μ.Ασία μάχεται με μάχες αποσπασμάτων και πυροβολικού.
1924.—Την παραίτηση τού υπουργού στρατιωτικών Γ.Κονδύλη, ακολουθούν οι παραιτήσεις τών υπουργών συγκοινωνιών Ησαῒα, και οικονομικών Ρούσου.
1927.—Η κυβέρνηση δίνει χάρη στους Ζέρβα και Ντερτιλή, οι οποίοι συνελήφθησαν οκτώ μήνες νωρίτερα με την κατηγορία υποκινήσεως πραξικοπήματος. Το αδίκημά τους χαρακτηρίσθηκε ως πολιτικό.
1930.—Η υπογραφή Ελληνοτουρκικής σύμβασης στην Άγκυρα από τον Βενιζέλο. Με αυτή την συμφωνία, η Ελλάδα καλούνταν να πληρώσει 425.000 λίρες Αγγλίας ως αποζημίωση για τους τούρκους που έφυγαν από τη χώρα, και σε αντάλλαγμα η τουρκία δεχόταν να αναγνωρίσει τους Έλληνες της Κωνσταντινούπολης ως μόνιμους κατοίκους. Με το παραπάνω Σύμφωνο, το οποίο κυρώθηκε με το Ν. 4793/1930, αποσβέσθηκαν οριστικά όλες οι εκατέρωθεν αξιώσεις των δύο κρατών από τις ανταλλάξιμες περιουσίες. Έτσι αποσβέσθηκε συμψηφιστικά η περιουσία των 100 δισεκ. Δραχμών (σταθεροποιημένων σε τιμές του 1924) που είχε να εισπράξει η Ελλάδα, με τα 12,5 δις δραχμών που είχε να εισπράξει η Τουρκία (όπως θα έλεγαν σήμερα κάποιοι στην μπακάλικη γλώσσα: «Από δω και πέρα ούτε σου χρωστάω ούτε μου χρωστάς») .Και φυσικά το Σύμφωνο αυτό, εκλόνισε τον προσφυγικό ελληνισμό, γιατί παρά το λεγόμενο, την εξουσία δεν την ασκεί ο Λαός αλλά οι Κυβερνήσεις. Και το Σύμφωνο αυτό δεν το υπέγραψε ο Λαός, αλλά η Κυβέρνηση. Ο Βενιζέλος, δήλωσε χαρακτηριστικά: «Κατανοώ την πικρία των προσφύγων, αλλά αντί της ολοκληρωτικής αποζημιώσεως τους παρέχω την ολοκληρωτική αποκατάστασιν»[!]. Με τον από 22/23 Ιανουαρίου 1936 δε Αναγκαστικό Νόμο «Περί παραγραφής αξιώσεων αποζημιώσεως των Ανταλλάξιμων προσφύγων και περί ρυθμίσεως διαφόρων ζητημάτων Δημοσίου χρέους» η τότε Κυβέρνηση «απεφάνθη» ότι παραγράφηκαν οι αξιώσεις αποζημιώσεως των προσφύγων.
1931.—Σύγκρουση σημειώνεται στη Βουλή μεταξύ του πρωθυπουργού Ελευθέριου Βενιζέλου και του αρχηγού των Προοδευτικών, Γεωργίου Καφαντάρη για τον περί Τύπου Νόμο που ψηφίζεται στη Βουλή.
1941.—Η Ελλάδα, έπειτα από απόφαση της Ανώτερης Γερμανικής Διοίκησης, χωρίζεται σε ζώνες κατοχής, τη γερμανική, την ιταλική και τη βουλγαρική.
1942.—Ο βασιλεύς Γεώργιος επισκέπτεται τας Ηνωμένας Πολιτείας, διά να εκθέση εις τους Αμερικανούς επισήμους και τον αμερικανικόν λαόν τα δίκαια της Ελλάδος. Δύο ημέρας μετά, οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας, ανακοινώνουν την απόφασήν τους να αποσταλούν 18.000 τόνοι τροφίμων στην Ελλάδα.
1943.—Το Αντιτορπιλλικό «ΚΑΝΑΡΗΣ» εισέρχεται πρώτο στο λιμάνι της Αυγούστας. Το Αντιτορπιλλικό «Β.ΟΛΓΑ» με άλλα Αγγλικά Αντιτορπιλλικά, καταλαμβάνει τα νησιά Παντελλάρια και Λαμπιδούσα.
1944.—Οι Γερμανοί, εκδικούμενοι για τις εναντίον τους επιθέσεις των ανταρτικών ομάδων, εισέρχονται διά δολίου τεχνάσματος στο Δίστομο καί εξολοθρεύουν ολόκληρο σχεδόν τον πληθυσμό του, μη φεισθέντες ουδέ των νηπίων, των οποίων έσπαζαν τα κεφάλια στούς τοίχους ή τα ξεκοίλιαζαν μπροστά στούς γονείς τους.Η σφαγή ήταν απίστευτης ωμότητας, σκληρότητας και βαρβαρότητας με σκηνές που ξεπερνάνε κάθε φαντασία, ακόμα και άρρωστη..Τα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας ανήλθαν σε 218 από τα οποία 20 βρέφη, 15 παιδιά και 42 υπερήλικες. Συγκλονιστικότερη ίσως είναι η συμπεριφορά των επιζησάντων Διστομιτών απέναντι στους γερμανούς όταν αυτοί αποχωρούσαν ηττημένοι. Τους έδωσαν τα τρόφιμα που ο Ερυθρός Σταυρός είχε φέρει για το χωριό τους, λέγοντας μέσω του γέροντος ιερέα τους ότι «εμείς λιμοκτονούμε αλλά είμαστε τουλάχιστον στην πατρίδα μας· αυτοί είναι και μακριά και ηττημένοι. Δώστε το φαγητό σ’αυτούς. Ἐχουν μακρύ δρόμο μπροστά τους»
.—Πυρπολείται από τους Ναζί το χωριό Αργίνια της Κεφαλληνίας. Από τα 35 σπίτια, που είχε το χωριό, κάψανε τα 25.
1949.—Απολύονται από τα διάφορα στρατόπεδα όπου κρατούνται, 1.000 κομμουνιστές μετά την υπογραφή δηλώσεως μετανοίας.
1958.—Λεηλασίες Ελληνικών καταστημάτων στην Λευκωσία από τους τούρκους.
1965.—Ιδρύεται η Ιερά Σύνοδος της Καθολικής Εκκλησίας της Ελλάδος.
1990.—Η τρομοκρατική οργάνωση 17Ν, χρησιμοποιώντας βαρύ οπλισμό από τις κλοπές στο στρατόπεδο Συκουρίου και το Πολεμικό Μουσείο, βομβαρδίζει κτήριο στη Λεωφόρο Συγγρού 167, όπου στεγαζόταν αμερικανική εταιρία.
1991.—Την κατάθεσή του στο ειδικό δικαστήριο αρχίζει ο Γιώργος Κοσκωτάς.
1993.—Οι ΗΠΑ ανακοινώνουν ότι θα στείλουν στρατιωτικές δυνάμεις στην ΠΓΔΜ για να βοηθήσουν τους 700 Σκανδιναβούς στρατιώτες του ΟΗΕ που βρίσκονταν ήδη στην περιοχή.
1995.—Αντιδράσεις σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση προκαλεί η θέση του νεοδημοκράτη βουλευτή Αθανάσιου Δαβάκη, υπέρ τής συνταγματικής μοναρχίας.
1996.—Επίτιμο μέλος της Ακαδημίας Αθηνών εκλέγεται ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος.
2004.—Ο πρώην πρωθυπουργός και ακαδημαϊκός Ξενοφών Ζολώτας, απεβίωσε σε ηλικία 100 ετών. Ο Ξενοφών Ζολώτας, ως αντιπρόσωπος της Ελλάδος, στις 26 Σεπτεμβρίου 1957, ενώπιον του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, προέβει σε μία από τις πιο ουσιαστικές του ενέργειες για την προβολή τής Ελληνικής Γλώσσας με τον απροσδόκητο λόγο του. Ο εκλιπών, χρησιμοποιώντας την «αγγλική» γλώσσα, μίλησε Ελληνικά, και τον κατάλαβαν όλοι.
.
Copyright (©) «Ἑλληνικὸ Ἡμερολόγιο»
.Βασική πηγή: www.e-istoria.com
http://eistorias.wordpress.com/2014/06/10
1190.—Ο Γερμανός αυτοκράτορας Φρειδερίκος Α’ Βαρβαρόσσας πνίγεται στον ποταμό Καλύκαδνο στη διάρκεια τής Τρίτης Σταυροφορίας πριν φτάσει στους Αγίους Τόπους.Οι Γερμανοί ήταν οι πρώτοι που έφτασαν στην Ασιατική ήπειρο, αλλά μετά τον θάνατο του βασιλιά τους, οι περισσότεροι στρατιώτες επέστρεψαν στην πατρίδα τους. Ακολούθησαν οι Άγγλοι και οι Γάλλοι· μάλιστα οι Άγγλοι με τον Ριχάρδο, πριν φτάσουν στην Παλαιστίνη κατέλαβαν την Κύπρο, που ως τότε ήταν μέρος της Βυζαντινής αυτοκρατορίας.
1470.—Ενετοί και Έλληνες Stradioti προβάλλουν ηρωική άμυνα, στο Παλαιόκαστρο Λήμνου, ενάντια των τούρκων, υπό τον Μαχμούτ πασά, ο οποίος αναγκάζεται να εγκαταλείψει την επιχείρηση. Εκτός από μικρά διαστήματα βενετικής κυριαρχίας (όπως το 1464-1478), το νησί θα παραμείνει ενταγμένο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, έως την υπογραφή του πρωτοκόλλου της Φλωρεντίας που σήμανε την ένταξη της Λήμνου στο ελληνικό κράτος. [Λίγα λόγια γιὰ τοὺς Ἕλληνες Στρατιώτες ]. «Πελοποννήσιοι και, κατά το πλείστον, Λάκωνες στην καταγωγή , σχημάτισαν – κατ΄ αρχήν- αυτοδιοίκητες Ίλες ελαφρού Ιππικού για να συναντήσουν πάνω στ΄ άλογά τους τον εχθρό και ν΄ αναμετρηθούν μαζύ του. Ήσαν δεινοί ιππείς, τολμηροί κι ευέλικτοι, οπλισμένοι με το ξακουστό «ωτιόσχημο» μαχαίρι, το δόρυ, το ρόπαλο αλλά και το τόξο. Μία εξαιρετική εικόνα των stratioti μας δίνει ο βενετός χρονογράφος Marco Sanudo: «Οι Στρατιώται είναι Έλληνες, και φορούσι πλατείς επενδύτας και υψηλούς πίλους, τινές δε και θώρακας. Κρατούσι λόγχην εις την χείρα και ρόπαλον, εν δε τω πλευρώ κρεμώσι σπάθην. Τρέχουσιν ως πτηνοί, και μένουσιν απαύστως επί των ίππων των, οίτινες δεν τρώγουσι χόρτον ως οι ιταλικοί. Ειθισμένοι εις ληστείας συνεχώς δηούσι την Πελοπόννησον. Άριστοι κατά των τούρκων προμαχών, διοργανίζουσι κάλλιστα τας επιδρομάς και λεηλασίας, επιτίθενται εξ απροόπτου κατά του εχθρού, και είναι πιστοί εις τον κύριόν των. Δεν αιχμαλωτίζουσιν, αλλ’ αποκόπτουσι τας κεφαλάς, εφ’ εκάστης των οποίων λαμβάνουσιν εν δουκάτον κατά την συνήθειάν των. Τρώγουσιν ολίγον και ευχαριστούνται με το παρατυχόν, πολύ δ’ επιμελούνται τους ίππους των. Μέγας τούτων αριθμός κατοικούσιν εις τας χώρας της Αυθεντείας, την οποίαν προθύμως υπηρετούσι, διότι αριστεύοντες ονομάζονται ιππόται και λαμβάνουσι συντάξεις, μεταβιβαζομένας εις τους υιούς των» Στον κυρίως ελλαδικό χώρο διαπρέπουν ως πολεμιστές και αναγνωρίζονται από τους συμμάχους τους στον κατά του κοινού εχθρού αγώνα : «…άνδρες γενναιόψυχοι και ικανοί για κάθε επιχείρηση …»
1570.—Ενετοί και Έλληνες υπό τον Ιάκωβο Celsi και τον Μανώλη Μόρμορη απελευθερώνουν το Σοποτό Χιμάρας από τους τούρκους.
1792.—Ο στολίσκος του Κατσώνη υφίσταται πανωλεθρία από 27 τουρκικά πολεμικά πλοία τα οποία βοηθούντο και από δύο γαλλικά πολεμικά μονόκροτα. Ήδη ο Κατσώνης μετά την συνθηκολόγηση Ρώσων και οθωμανών και την λήξη του ρωσοτουρκικού πολέμου, αρνήθηκε να υπακούσει και συνέχισε τον αγώνα με ορμητήριο το Πόρτο Κάγιο της Μάνης. Ο Κατσώνης οχύρωσε το Πορτοκάγιο όχι απλώς με τη συγκατάθεση αλλά με τη βοήθεια των Μανιατών. Η συνεργασία του Κατσώνη με τους Μανιάτες δεν άρχισε το 1792, αλλά το 1788, δηλαδή από την αρχή του πολέμου. Σε αναφορά του Μαρκησίου Felix από 30-8-1788 διαβάζαμε: «Ένεκα τών αδικιών, ας κάμνουν εις το εμπόριον ημών όλα τα υπό ρωσικήν σημαίαν καταδρομικά, τών οποίων τα 3/4 είναι πειρατικά, όλα εξωπλισμένα δια Μανιατών, είμαι ηναγγασμένος να συλλάβω όλους τους μη ακολουθούντας τας συνθήκας, διότι άνευ τούτου 20 εξωπλισμέναι φρεγάται δεν θα ήτο δυνατόν να επαρκέσουν να διατηρήσουν την ησυχία εις τας θάλασσας της Ανατολής. Μαρκήσιος St. Felix. Στην κατηγορία αυτή ο Κατσώνης απαντώντας προς το γενικό Πρόξενο St. Sauveur τονίζει «Δεν εξόπλισα πειρατάς αλλά καταδρομείς εναντίον εχθρικού έθνους».
1821.—Ο Ομέρ Βρυώνης και ο Κιοσσέ Μεχμέτ επιπίπτουν κατά τής Λειβαδιάς καί την παραδίδουν εις την σφαγήν, την διαρπαγήν και τας φλόγας. Εις χιλίους ανήλθον περίπου οι νεκροί, μεταξύ των οποίων ο αριθμός των γυναικών και των παιδιών που εσφάγησαν, δεν ήτο μικρός. Δυόμισι χιλιάδες γυναικόπαιδα ηχμαλωτίσθησαν και εις δύο ακόμη χιλιάδας υπελογίσθησαν οι κλεισθέντες εις το φρούριον”. Ο Οδυσσεύς Ανδρούτσος τους είχε προτρέψει να αποσύρουν άμεσα όλα τα γυναικόπαιδα τη νύκτα, αλλά δυστυχώς δεν εισακούσθηκε λόγω του ενθουσιασμού και της απειρίας των Λειβαδιωτών.
.—Οι τούρκοι παραδίδουν το Αγρίνιο (Βραχώρι) στους Έλληνες πολιορκητές. Η δύναμη των 1.800 ανδρών που είχε στείλει ο Χουρσίτ με τον Ισμαήλ Πλιάσα προς ενίσχυση των τούρκων, δεν κατόρθωσε να περάσει το Μακρυνόρος, γιατί τους έφραξε τον δρόμο ο Ανδρέας Ίσκος. Οι πολιορκημένοι τούρκοι, που δεν περίμεναν πλέον καμμία βοήθεια, μη έχοντας άλλη διέξοδο ήρθαν σε συμφωνία με τους Έλληνες να παραδοθούν, υπό τον όρο να γίνει σεβαστή η ζωή και η τιμή τους. Η συμφωνία τηρήθηκε: οι έγκλειστοι στο Βραχώρι τούρκοι, με τον Δερβέν αγά Ταχήρ Παπούλια, υπογράψανε συμφωνία με τον Γ.Βαρνακιώτη, που υποχρέωνε τους τούρκους να παραδώσουν τα όπλα και να πάνε όπου θέλουν. Έτσι, έπεσε το Βραχώρι (Αγρίνιο), που ήταν το προπύργιο τών τούρκων στη Δυτική Ελλάδα.
.—(10 ἤ 13) Η μάχη των Βασιλικών. Είκοσι περίπου μέρες μετά την προέλαση τών επαναστατών προς τη Θεσσαλονίκη, ακολουθεί η σύγκρουσις τού Χάψα και των συμπολεμιστών του στα Βασιλικά· στη λυσσαλέα εκείνη φονική μάχη, η τελευταία περιγραφή για τον Καπετάν Χάψα είναι ότι όρμησε με το σπαθί στο χέρι και ένα μαχαίρι στα δόντια, στον υπερπολαππλάσιο κύριο όγκο του τουρκικού στρατεύματος. Τον ακολούθησαν οι οπλαρχηγοί από τον Βάβδο: οι Χαλάλης, Τουρλάκης και Καραγιάννης. Έπεσαν όλοι πολεμώντας μέχρι ενός.
1822.—Κατόπιν υπογραφείσης συμφωνίας, οι τούρκοι παραδίδουν την Ακρόπολιν εις τους Αθηναίους, οίτινες εισήλθον εις αυτήν την 8ην πρωϊνήν με επί κεφαλής τον Μητροπολίτην Διονύσιον. Ο τούρκος φρούραρχος παραδίδων εις αυτόν επί αργυρού δίσκου τα κλειδιά, είπε: «Αυτό ήτο το θέλημα τού Υψίστου». Οι κλεισθέντες εις την Ακρόπολιν κατά την έναρξιν τής πολιορκίας τούρκοι ανήρχοντο εις 2.500. Εκ τούτων εξήλθον δυνάμει τής συμφωνίας μόνον 1.160. Οι υπόλοιποι είχον φονευθή κατά τας μάχας πρός τούς πολιορκούντας αυτούς Αθηναίους ή είχον αποθάνει εκ τών στερήσεων καί τών ασθενειών. Οι Αθηναίοι, αμέσως μετά την είσοδόν των, ύψωσαν την Ελληνικήν Σημαίαν εν μέσω κανονιοβολισμών, χρησιμοποιούντες τα παραδοθέντα από τους τούρκους πυροβόλα. Αλλά την χαράν των διέκοψεν απρόοπτον δυστύχημα. Ο ορισθείς φρούραρχος Παναγής Κτενάς, από τον ενθουσιασμόν του διά την κατάληψιν τού φρουρίου, εγέμιζε μόνος τα κανόνια και τούς έβαζε φωτιά. Από απροσεξίαν όμως, ένα απ’ αυτά, που ευρίσκετο εις το χείλος τού εξωτερικού τείχους, εξερράγη, ο δε ατυχής Κτενάς κατεκρημνίσθη εις το κενόν και εύρε τραγικόν θάνατον.»
.—Στο Κομπτότι Άρτης έγινε σφοδρά μάχη μεταξύ Ελλήνων υπό τους Μπότσαρην, Νόρμαν και τούρκων. Την μάχην εκέρδισαν οι Έλληνες.Στην μάχη συμμετείχε και ο Βαρνακιώτης, που παρ’όλη την ρήξη με τον Μαυροκορδάτο ο οποίος τον είχε αγνοήσει επιδεικτικά στην στη συνέλευση της Δυτικής Χέρσου Ελλάδος, εξακολουθούσε να αγωνίζεται.
1823.—10.000 τούρκοι, υπό τον Γιουσούφ πασά Περκόφτσαλη, πυρπολούν την Αράχωβα και το Καστρί Δελφών.
1825.—Ο Ιμβραήμ Πασάς καταλαμβάνει την Τρίπολιν. Μη καταφέρνοντας να καταλάβει την Μάνη όπου επί τρία μερόνυχτα οι Μανιάτες αντιστάθηκαν, υποχώρησε στην Καλαμάτα, ανασυντάχθηκε και προχώρησε προς το οροπέδιο της Τριπολιτσάς. Στη Δραμπάλα βρήκε αντίσταση από τους επαναστάτες πού είχαν συγκεντρωθεί από το Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, το γιο του Γενναίο, τον Κανέλλο Δεληγιάννη και άλλους αρχηγούς, αλλά τελικά τους παρέκαμψε και προχώρησε προς την Τρίπολη.Στο άκουσμα ότι η στρατιά του Μπραῒμη προχωρούσε προς την Τρίπολη, έντρομοι οι κάτοικοι έτρεχαν σαν τρελλοί στούς δρόμους, ζητώντας την σωτηρία τους. Πολλοί τράβηξαν κατά το Ναύπλιο καί άλλοι στα ορεινά της Αρκαδίας· έτσι ο Ιμπραήμ, στις 9 Ιουνίου μπήκε σε μία έρημη πόλη. Χωρίς να χάσει καιρό αφήνοντας φρουρά στην Τριπολιτσά, προχώρησε στην Αργολική πεδιάδα για να συνεχίσει την καταστροφική του πορεία.
1829.—Οι Έλληνες υπό τον Ευμορφόπουλον έξω των Θηβών ενίκησαν τους τούρκους.
1877.—Σύστασις τού Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού με πρωτοβουλίαν τής βασιλίσσης Όλγας και πρώτον πρόεδρον τον Μάρκον Ρενιέρη.
1892.—Το αποτέλεσμα των εκλογών στην χώρα καταδεικνύει τον Τρικούπη Πρωθυπουργό. Τα αποτελέσματα έχουν ως εξής: από τις 207 έδρες ο Τρικούπης λαμβάνει 160 και η αντιπολίτευση των Δεληγιάννη, Ράλλη, Κωνσταντόπουλο 47. [10 Ιουνίου 1892 – 3 Μαΐου 1893]
1900.—Εξακολουθεί ο διωγμός των Ελλήνων της Φιλιππούπολης από τους βούργαρους.Υστερα από την συνθήκη του Βερολίνου (1878) ορίστηκε πρωτεύουσα της αυτόνομης επαρχίας της Ανατολικής Ρουμελίας. Το 1885 με την αναίμακτη επανάσταση των βούργαρων, καταλύθηκε το καθεστώς αυτό και η επαρχία της Ανατολικής Ρουμελίας ενώθηκε με την ηγεμονία της βουλγαρίας και η Φιλιππούπολη έγινε επαρχιακή πόλη της. Όταν πραγματοποιήθηκε το μεγάλο ανθελληνικό κίνημα του 1906 στη βουλγαρία, διαλύθηκε η Ελληνική κοινότητα και τα περίφημά της ιδρύματα κατασχέθηκαν. Αυτό ανάγκασε τους Φιλιππουπολίτες σε ολικό εκπατρισμό στη μητέρα Ελλάδα και έτσι εκμηδενίστηκε ο ελληνισμός που υπήρχε πάνω από 2000 χρόνια.
1908.—Στο Ρεβάλ της Εσθονίας συναντήθηκαν ο βασιλεύς της Αγγλίας Εδουάρδος Ζ’ και ο Τσάρος Νικόλαος Β’ και συμφώνησαν για την πολιτική στην Ελληνική Χερσόνησο. Μεταξύ άλλων, συζήτησαν για την επί δεκαετίες ένοπλη σύγκρουση μεταξύ διαφόρων εθνοτικών ομάδων στις ευρωπαϊκές επαρχίες της αυτοκρατορίας και την απειλή για την οθωμανική κυριαρχία στην περιοχή. Η πρόταση αυτή θα βασιζόταν στον έλεγχο των Δυνάμεων, που θα επέτρεπαν στο σουλτάνο μόνο μια τυπική επικυριαρχία.
1910.—Σύμφωνα με έκθεση τής Διεθνούς Επιτροπής Οικονομικού Ελέγχου, τα χρέη της Ελλάδος έχουν ως εξής: Σε χρυσό 725.939.500 φράγκα και σε τραπεζικά γραμμάτια 17.629.436 δραχμές.
1912.—Στην Ελλάδα, αρχίζουν να μελετώνται μέτρα για τον περιορισμό τού μεταναστευτικού ρεύματος. Μέχρι το 1915 περίπου 250.000 Έλληνες ήταν θύματα γενοκτονίας ΜΟΝΟ στην ευρύτερη περιοχή της Θράκης!!….
1919.—Ο Ελληνικός στρατός εκκαθαρίζει την περιοχή του από άτακτους τούρκους.
1920.—Ο Ελληνικός στρατός απελευθερώνει το Σαλιχλή. Οι Ελληνικές δυνάμεις της Μικράς Ασίας εις τον τομέα τού Σαλιχλί μάχονται εναντίον των τουρκικών δυνάμεων και καταλαμβάνουν τις επιδιωκόμενες θέσεις. Στον τομέα Ομερλού οι Ελληνικές δυνάμεις κατόπιν σκληρού αγώνος ανατρέπουν τους τούρκους.
1921.—Η Ελληνική στρατιά στη Μ. Ασία δέχεται επιθέσεις τούρκων στην περιοχή Γενίκιος.
.—Γεννιέται στο Μον Ρεπό στην Κέρκυρα ο πρίγκηπας Φίλιππος, μετέπειτα σύζυγος της βασίλισσας Ελισσάβετ της Αγγλίας. Γονείς του ήταν ο Πρίγκιπας Ανδρέας της Ελλάδος και η Πριγκίπισσα Αλίκη.
1922.—Ο Ελληνικός στρατός στη Μ.Ασία μάχεται με μάχες αποσπασμάτων και πυροβολικού.
1924.—Την παραίτηση τού υπουργού στρατιωτικών Γ.Κονδύλη, ακολουθούν οι παραιτήσεις τών υπουργών συγκοινωνιών Ησαῒα, και οικονομικών Ρούσου.
1927.—Η κυβέρνηση δίνει χάρη στους Ζέρβα και Ντερτιλή, οι οποίοι συνελήφθησαν οκτώ μήνες νωρίτερα με την κατηγορία υποκινήσεως πραξικοπήματος. Το αδίκημά τους χαρακτηρίσθηκε ως πολιτικό.
1930.—Η υπογραφή Ελληνοτουρκικής σύμβασης στην Άγκυρα από τον Βενιζέλο. Με αυτή την συμφωνία, η Ελλάδα καλούνταν να πληρώσει 425.000 λίρες Αγγλίας ως αποζημίωση για τους τούρκους που έφυγαν από τη χώρα, και σε αντάλλαγμα η τουρκία δεχόταν να αναγνωρίσει τους Έλληνες της Κωνσταντινούπολης ως μόνιμους κατοίκους. Με το παραπάνω Σύμφωνο, το οποίο κυρώθηκε με το Ν. 4793/1930, αποσβέσθηκαν οριστικά όλες οι εκατέρωθεν αξιώσεις των δύο κρατών από τις ανταλλάξιμες περιουσίες. Έτσι αποσβέσθηκε συμψηφιστικά η περιουσία των 100 δισεκ. Δραχμών (σταθεροποιημένων σε τιμές του 1924) που είχε να εισπράξει η Ελλάδα, με τα 12,5 δις δραχμών που είχε να εισπράξει η Τουρκία (όπως θα έλεγαν σήμερα κάποιοι στην μπακάλικη γλώσσα: «Από δω και πέρα ούτε σου χρωστάω ούτε μου χρωστάς») .Και φυσικά το Σύμφωνο αυτό, εκλόνισε τον προσφυγικό ελληνισμό, γιατί παρά το λεγόμενο, την εξουσία δεν την ασκεί ο Λαός αλλά οι Κυβερνήσεις. Και το Σύμφωνο αυτό δεν το υπέγραψε ο Λαός, αλλά η Κυβέρνηση. Ο Βενιζέλος, δήλωσε χαρακτηριστικά: «Κατανοώ την πικρία των προσφύγων, αλλά αντί της ολοκληρωτικής αποζημιώσεως τους παρέχω την ολοκληρωτική αποκατάστασιν»[!]. Με τον από 22/23 Ιανουαρίου 1936 δε Αναγκαστικό Νόμο «Περί παραγραφής αξιώσεων αποζημιώσεως των Ανταλλάξιμων προσφύγων και περί ρυθμίσεως διαφόρων ζητημάτων Δημοσίου χρέους» η τότε Κυβέρνηση «απεφάνθη» ότι παραγράφηκαν οι αξιώσεις αποζημιώσεως των προσφύγων.
1931.—Σύγκρουση σημειώνεται στη Βουλή μεταξύ του πρωθυπουργού Ελευθέριου Βενιζέλου και του αρχηγού των Προοδευτικών, Γεωργίου Καφαντάρη για τον περί Τύπου Νόμο που ψηφίζεται στη Βουλή.
1941.—Η Ελλάδα, έπειτα από απόφαση της Ανώτερης Γερμανικής Διοίκησης, χωρίζεται σε ζώνες κατοχής, τη γερμανική, την ιταλική και τη βουλγαρική.
1942.—Ο βασιλεύς Γεώργιος επισκέπτεται τας Ηνωμένας Πολιτείας, διά να εκθέση εις τους Αμερικανούς επισήμους και τον αμερικανικόν λαόν τα δίκαια της Ελλάδος. Δύο ημέρας μετά, οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας, ανακοινώνουν την απόφασήν τους να αποσταλούν 18.000 τόνοι τροφίμων στην Ελλάδα.
1943.—Το Αντιτορπιλλικό «ΚΑΝΑΡΗΣ» εισέρχεται πρώτο στο λιμάνι της Αυγούστας. Το Αντιτορπιλλικό «Β.ΟΛΓΑ» με άλλα Αγγλικά Αντιτορπιλλικά, καταλαμβάνει τα νησιά Παντελλάρια και Λαμπιδούσα.
1944.—Οι Γερμανοί, εκδικούμενοι για τις εναντίον τους επιθέσεις των ανταρτικών ομάδων, εισέρχονται διά δολίου τεχνάσματος στο Δίστομο καί εξολοθρεύουν ολόκληρο σχεδόν τον πληθυσμό του, μη φεισθέντες ουδέ των νηπίων, των οποίων έσπαζαν τα κεφάλια στούς τοίχους ή τα ξεκοίλιαζαν μπροστά στούς γονείς τους.Η σφαγή ήταν απίστευτης ωμότητας, σκληρότητας και βαρβαρότητας με σκηνές που ξεπερνάνε κάθε φαντασία, ακόμα και άρρωστη..Τα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας ανήλθαν σε 218 από τα οποία 20 βρέφη, 15 παιδιά και 42 υπερήλικες. Συγκλονιστικότερη ίσως είναι η συμπεριφορά των επιζησάντων Διστομιτών απέναντι στους γερμανούς όταν αυτοί αποχωρούσαν ηττημένοι. Τους έδωσαν τα τρόφιμα που ο Ερυθρός Σταυρός είχε φέρει για το χωριό τους, λέγοντας μέσω του γέροντος ιερέα τους ότι «εμείς λιμοκτονούμε αλλά είμαστε τουλάχιστον στην πατρίδα μας· αυτοί είναι και μακριά και ηττημένοι. Δώστε το φαγητό σ’αυτούς. Ἐχουν μακρύ δρόμο μπροστά τους»
.—Πυρπολείται από τους Ναζί το χωριό Αργίνια της Κεφαλληνίας. Από τα 35 σπίτια, που είχε το χωριό, κάψανε τα 25.
1949.—Απολύονται από τα διάφορα στρατόπεδα όπου κρατούνται, 1.000 κομμουνιστές μετά την υπογραφή δηλώσεως μετανοίας.
1958.—Λεηλασίες Ελληνικών καταστημάτων στην Λευκωσία από τους τούρκους.
1965.—Ιδρύεται η Ιερά Σύνοδος της Καθολικής Εκκλησίας της Ελλάδος.
1990.—Η τρομοκρατική οργάνωση 17Ν, χρησιμοποιώντας βαρύ οπλισμό από τις κλοπές στο στρατόπεδο Συκουρίου και το Πολεμικό Μουσείο, βομβαρδίζει κτήριο στη Λεωφόρο Συγγρού 167, όπου στεγαζόταν αμερικανική εταιρία.
1991.—Την κατάθεσή του στο ειδικό δικαστήριο αρχίζει ο Γιώργος Κοσκωτάς.
1993.—Οι ΗΠΑ ανακοινώνουν ότι θα στείλουν στρατιωτικές δυνάμεις στην ΠΓΔΜ για να βοηθήσουν τους 700 Σκανδιναβούς στρατιώτες του ΟΗΕ που βρίσκονταν ήδη στην περιοχή.
1995.—Αντιδράσεις σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση προκαλεί η θέση του νεοδημοκράτη βουλευτή Αθανάσιου Δαβάκη, υπέρ τής συνταγματικής μοναρχίας.
1996.—Επίτιμο μέλος της Ακαδημίας Αθηνών εκλέγεται ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος.
2004.—Ο πρώην πρωθυπουργός και ακαδημαϊκός Ξενοφών Ζολώτας, απεβίωσε σε ηλικία 100 ετών. Ο Ξενοφών Ζολώτας, ως αντιπρόσωπος της Ελλάδος, στις 26 Σεπτεμβρίου 1957, ενώπιον του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, προέβει σε μία από τις πιο ουσιαστικές του ενέργειες για την προβολή τής Ελληνικής Γλώσσας με τον απροσδόκητο λόγο του. Ο εκλιπών, χρησιμοποιώντας την «αγγλική» γλώσσα, μίλησε Ελληνικά, και τον κατάλαβαν όλοι.
.
Copyright (©) «Ἑλληνικὸ Ἡμερολόγιο»
.Βασική πηγή: www.e-istoria.com
http://eistorias.wordpress.com/2014/06/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου