Εθνικισμοί: Ουκρανία - Κύπρος - Ελλάδα
.jpg)
Η Πολιτική ως "ιδεολογική" σύγκρουση.
Εμείς που γνωρίζουμε ελληνικά, χρησιμοποιούμε, καταχρηστικά, τον όρο "Πολιτική" για να περιγράψουμε ένα σκηνικό επαγγελματιών. Για την ελληνική γλώσσα και τον Αριστοτέλη, Πολιτική είναι η Επιστήμη των Επιστημών, η Τέχνη των Τεχνών, η Πράξη Πολιτών. Η Δύση και στη συνέχεια όλος ο πλανήτης εκχώρησε τη λέξη σε επαγγελματίες και τελικά, σε μια οικονομική Ολιγαρχία, με πυρήνα τους τραπεζίτες.
Εθνικισμός - αντιεθνικισμός(ή εθνομηδενισμός ή διεθνισμός) και η Παγκόσμια Τραπεζική Αυτοκρατορία.
Οι δύο πρώτοι είναι ιδεολογικοί όροι . Το τρίτο είναι υπαρκτή κατάσταση. Υπάρχει και η έννοια του Έθνους, ως υπαρκτή κατάσταση, που αφορά ανθρώπους που ζουν, διαχρονικά, μαζί. Όμως, και από τον εθνικισμό και από τον αντιεθνικισμό, το Έθνος αντιμετωπίζεται ως Ιδέα. Για τους πρώτους είναι η κινητήρια ιδεολογική δύναμη της πολιτικής τους, για τους δεύτερους μια κατασκευασμένη κατάσταση. Και για τους δύο είναι ιδεατή και όχι υπαρκτή κατάσταση. Για τους Έλληνες, ως τα μέσα του 19ου αιώνα και ως ότου η πολιτική σκέψη και πραγματικότητα διαβρωθεί από τις εισαγόμενες ιδεολογίες, το Έθνος και το Γένος ήταν ο Λαός.
Η βιωμένη πολιτική σκέψη των Ελλήνων και στον όρο Πολιτική και στον όρο Έθνος εδράζεται, πατάει γερά, πάνω σε πραγματικά γεγονότα. Εξ αυτών και από την ετυμολογία της προκύπτει η λέξη Δημοκρατία, ως εξουσία του δήμου, του λαού. Οι ιδρυτές της Πολιτικής, ως Πράξη και Επιστήμη, επινόησαν τη Δημοκρατία, ως τον τρόπο, με τον οποίο απάντησαν στο πρωταρχικό ερώτημα της Πολιτικής: Ποιος αποφασίζει ή ποιος πρέπει να αποφασίζει; Ο ελληνικός τρόπος σκέψης, η πρωτογενής ουσία της πολιτικής, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με ότι γέννησε και κληρονόμησε σε μας ο Διαφωτισμός. Μόνο που το συλλογικό υποκείμενο αυτής της σκέψης, οι Έλληνες, δεν έχουν μέσα τους τον ελληνικό τρόπο σκέψης. Έχουν εκπαιδευθεί και υιοθετήσει τις ξενόφερτες προσεγγίσεις, μεταφράσεις και ερμηνείες των ελληνικών λέξεων. Έχουν ηττηθεί στο επίπεδο των ιδεών όλα αυτά που συνέθεταν τις "Ανθρωπιστικές Σπουδές", δυτική μετάφραση της διδασκαλίας του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη. Οι "Ανθρωπιστικές Σπουδές" των δυτικών ήταν οι Ελληνικές Σπουδές. Ο Έλληνας, ως πνευματική παραγωγή, ήταν ο Άνθρωπος. Ξεχάσαμε, επειδή κάποιοι φρόντισαν να ξεχάσουμε. Όλα τα πιο πάνω διατηρήθηκαν στη λαϊκή και λόγια μνήμη των Ελλήνων, ως την Επανάσταση του 21. Μετά, εκεί που άνθιζε η φαιδρά πορτοκαλέα και η Δημοκρατία, ήρθαν οι Βαυαροί, οι Μεγάλες Δυνάμεις, οι Δανοί βασιλιάδες, η Βρετανική Αυτοκρατορία, ως επικυρίαρχοι ενός "ελληνικού βασιλείου".
Αυτό που σήμερα θα χαρακτηρίζαμε, ως τολμηρό και υπερβολικό, για τον Διονύσιο Σολωμό ήταν αυτονόητο και αδίστακτο: Η αντίσταση μιας δράκας Ελλήνων, ο μικρός κύκλος του Μεσολογγίου, ήταν αυτός που μπορούσε να βγάλει από μέσα του τις Πανανθρώπινες Ουσίες ( "Ελεύθεροι Πολιορκημένοι"). Και τις έβγαλε. Πλην όμως, προδόθηκε.
Τούτη την ώρα που γράφονται αυτά, βρίσκεται σε εξέλιξη η εισβολή Ρώσων στρατιωτών στις περιοχές της Ουκρανίας που ζουν Ρώσοι. Ας αγνοήσουμε, προσωρινά, άλλες αιτίες και επιδιώξεις καθώς και την πιθανή έκβαση αυτής της πράξης. Ας αγνοήσουμε τα γεωπολιτικά παιχνίδια και τη γενικευμένη διαπλοκή εγκλήματος και πολιτικής. Είναι κακό ή λανθασμένο το επιχείρημα ή η δικαιολογία που επικαλούνται οι Ρώσοι; "Πάμε να προστατεύσουμε τους ομοεθνείς μας".
Αν είναι αδικαιολόγητοι, πρέπει να τους αφήσουν στο έλεος του νέου αυταρχικού καθεστώτος; Για την Ε.Ε. ή τις ΗΠΑ η πράξη είναι κακή και καταδικαστέα. Όπως ορθή και δικαιολογημένη είναι κάθε εισβολή που διαπράττουν οι ίδιοι. Οι Ρώσοι επικαλούνται ένα πραγματικό γεγονός για τη δική τους εισβολή. Οι άλλοι επικαλούνταν και επικαλούνται δικαιώματα τρίτων λαών, τη δημοκρατία, την ειρήνη και άλλες ιδεατές μεγάλες αξίες. Η μετά τις εισβολές Αμερικανοευρωπαίων πραγματικότητα δεν δείχνει να υπάρχει εγκαθίδρυση ειρήνης, δημοκρατίας και άλλων ανθρώπινων δικαιωμάτων. Σε λεηλασία, καταστροφή, σφαγές και εγκαθίδρυση αυταρχικών καθεστώτων κατέληξαν.
Η αίσθηση μας είναι ότι η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων δικαιολογεί την εισβολή των Ρώσων στην Ουκρανία, για την προστασία της Ρώσικης μειονότητας(και μαζί με αυτή της Ελληνικής μειονότητας, που ο ουκρανικός εθνικισμός της αφαίρεσε το δικαίωμα στη γλώσσα).
Αν οι Έλληνες δικαιολογούμε το δικαίωμα των Ρώσων για προστασία των ομοεθνών τους, μήπως θα έπρεπε να δικαιολογήσουμε και την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο, όταν είδαν Ελληνοκύπριους εθνικιστές και την ελληνική χούντα να καταλαμβάνουν την εξουσία;
Τι πρόκειται να κάμει η Τουρκία, αν (ο μη γένοιτο) η Χ.Α., ως κυβερνώσα κατάσταση, θελήσει να υλοποιήσει την πολιτική της θέση: "Έξω οι Τούρκοι από τη Θράκη"; ("Όσοι Έλληνες Χριστιανοί στην Κωνσταντινούπολη, την Ίμβρο και την Τένεδο, τόσοι Μουσουλμάνοι στη Θράκη").
Σε αυτά τα τρία παραδείγματα είναι που συγκρούεται το ιδεατό (το ανεύθυνο επιθυμητό) με το πραγματικό. Στις δύο υπαρκτές περιπτώσεις και στη μία πιθανή και απευκταία, το έναυσμα μιας οδυνηρής εξέλιξης για την απόσπαση εδαφών από τρία κράτη, το δίνει ο εθνικισμός - ναζισμός. Ο εθνικισμός - ναζισμός στις τρεις αυτές περιπτώσεις (και σε πολλές άλλες) προσφέρει, πάντα, μια καλή διακιολογία και επιφέρει το ακριβώς αντίθετο από το επιθυμητό αποτέλεσμα. Βεβαίως, για την τρίτη περίπτωση, μπορούν να επικαλεστούν ως πιθανότητα τη νίκη των Ελλήνων επί των Τούρκων και την ανάκτηση της Πόλης. Αν θέλουμε να επεκτείνουμε τη βλακεία προς το άπειρο, κανονικά οι Έλληνες πρέπει να εισβάλλουν στην Κριμαία για να αποκαταστήσουν την προαιώνια τάξη, μια και οι Έλληνες ήταν οι πρώτοι άποικοι αυτής της χερσονήσου. Πολύ πριν εμφανιστούν Χαζάροι, Μογγόλοι, Τάταροι, Σκανδιναυοί και Ρώσοι. Τι πειράζει αν, σήμερα, οι δηλωμένοι ως Έλληνες είναι 100.000 και υπολογίζονται σε 150.000. Τι σημασία έχει αν στην Πόλη έχουν απομείνει λίγες χιλιάδες Έλληνες; Κάποτε ήταν Ελληνικά εδάφη.
Εμείς που γνωρίζουμε ελληνικά, χρησιμοποιούμε, καταχρηστικά, τον όρο "Πολιτική" για να περιγράψουμε ένα σκηνικό επαγγελματιών. Για την ελληνική γλώσσα και τον Αριστοτέλη, Πολιτική είναι η Επιστήμη των Επιστημών, η Τέχνη των Τεχνών, η Πράξη Πολιτών. Η Δύση και στη συνέχεια όλος ο πλανήτης εκχώρησε τη λέξη σε επαγγελματίες και τελικά, σε μια οικονομική Ολιγαρχία, με πυρήνα τους τραπεζίτες.
Εθνικισμός - αντιεθνικισμός(ή εθνομηδενισμός ή διεθνισμός) και η Παγκόσμια Τραπεζική Αυτοκρατορία.
Οι δύο πρώτοι είναι ιδεολογικοί όροι . Το τρίτο είναι υπαρκτή κατάσταση. Υπάρχει και η έννοια του Έθνους, ως υπαρκτή κατάσταση, που αφορά ανθρώπους που ζουν, διαχρονικά, μαζί. Όμως, και από τον εθνικισμό και από τον αντιεθνικισμό, το Έθνος αντιμετωπίζεται ως Ιδέα. Για τους πρώτους είναι η κινητήρια ιδεολογική δύναμη της πολιτικής τους, για τους δεύτερους μια κατασκευασμένη κατάσταση. Και για τους δύο είναι ιδεατή και όχι υπαρκτή κατάσταση. Για τους Έλληνες, ως τα μέσα του 19ου αιώνα και ως ότου η πολιτική σκέψη και πραγματικότητα διαβρωθεί από τις εισαγόμενες ιδεολογίες, το Έθνος και το Γένος ήταν ο Λαός.
Η βιωμένη πολιτική σκέψη των Ελλήνων και στον όρο Πολιτική και στον όρο Έθνος εδράζεται, πατάει γερά, πάνω σε πραγματικά γεγονότα. Εξ αυτών και από την ετυμολογία της προκύπτει η λέξη Δημοκρατία, ως εξουσία του δήμου, του λαού. Οι ιδρυτές της Πολιτικής, ως Πράξη και Επιστήμη, επινόησαν τη Δημοκρατία, ως τον τρόπο, με τον οποίο απάντησαν στο πρωταρχικό ερώτημα της Πολιτικής: Ποιος αποφασίζει ή ποιος πρέπει να αποφασίζει; Ο ελληνικός τρόπος σκέψης, η πρωτογενής ουσία της πολιτικής, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με ότι γέννησε και κληρονόμησε σε μας ο Διαφωτισμός. Μόνο που το συλλογικό υποκείμενο αυτής της σκέψης, οι Έλληνες, δεν έχουν μέσα τους τον ελληνικό τρόπο σκέψης. Έχουν εκπαιδευθεί και υιοθετήσει τις ξενόφερτες προσεγγίσεις, μεταφράσεις και ερμηνείες των ελληνικών λέξεων. Έχουν ηττηθεί στο επίπεδο των ιδεών όλα αυτά που συνέθεταν τις "Ανθρωπιστικές Σπουδές", δυτική μετάφραση της διδασκαλίας του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη. Οι "Ανθρωπιστικές Σπουδές" των δυτικών ήταν οι Ελληνικές Σπουδές. Ο Έλληνας, ως πνευματική παραγωγή, ήταν ο Άνθρωπος. Ξεχάσαμε, επειδή κάποιοι φρόντισαν να ξεχάσουμε. Όλα τα πιο πάνω διατηρήθηκαν στη λαϊκή και λόγια μνήμη των Ελλήνων, ως την Επανάσταση του 21. Μετά, εκεί που άνθιζε η φαιδρά πορτοκαλέα και η Δημοκρατία, ήρθαν οι Βαυαροί, οι Μεγάλες Δυνάμεις, οι Δανοί βασιλιάδες, η Βρετανική Αυτοκρατορία, ως επικυρίαρχοι ενός "ελληνικού βασιλείου".
Αυτό που σήμερα θα χαρακτηρίζαμε, ως τολμηρό και υπερβολικό, για τον Διονύσιο Σολωμό ήταν αυτονόητο και αδίστακτο: Η αντίσταση μιας δράκας Ελλήνων, ο μικρός κύκλος του Μεσολογγίου, ήταν αυτός που μπορούσε να βγάλει από μέσα του τις Πανανθρώπινες Ουσίες ( "Ελεύθεροι Πολιορκημένοι"). Και τις έβγαλε. Πλην όμως, προδόθηκε.
Τούτη την ώρα που γράφονται αυτά, βρίσκεται σε εξέλιξη η εισβολή Ρώσων στρατιωτών στις περιοχές της Ουκρανίας που ζουν Ρώσοι. Ας αγνοήσουμε, προσωρινά, άλλες αιτίες και επιδιώξεις καθώς και την πιθανή έκβαση αυτής της πράξης. Ας αγνοήσουμε τα γεωπολιτικά παιχνίδια και τη γενικευμένη διαπλοκή εγκλήματος και πολιτικής. Είναι κακό ή λανθασμένο το επιχείρημα ή η δικαιολογία που επικαλούνται οι Ρώσοι; "Πάμε να προστατεύσουμε τους ομοεθνείς μας".
Αν είναι αδικαιολόγητοι, πρέπει να τους αφήσουν στο έλεος του νέου αυταρχικού καθεστώτος; Για την Ε.Ε. ή τις ΗΠΑ η πράξη είναι κακή και καταδικαστέα. Όπως ορθή και δικαιολογημένη είναι κάθε εισβολή που διαπράττουν οι ίδιοι. Οι Ρώσοι επικαλούνται ένα πραγματικό γεγονός για τη δική τους εισβολή. Οι άλλοι επικαλούνταν και επικαλούνται δικαιώματα τρίτων λαών, τη δημοκρατία, την ειρήνη και άλλες ιδεατές μεγάλες αξίες. Η μετά τις εισβολές Αμερικανοευρωπαίων πραγματικότητα δεν δείχνει να υπάρχει εγκαθίδρυση ειρήνης, δημοκρατίας και άλλων ανθρώπινων δικαιωμάτων. Σε λεηλασία, καταστροφή, σφαγές και εγκαθίδρυση αυταρχικών καθεστώτων κατέληξαν.
Η αίσθηση μας είναι ότι η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων δικαιολογεί την εισβολή των Ρώσων στην Ουκρανία, για την προστασία της Ρώσικης μειονότητας(και μαζί με αυτή της Ελληνικής μειονότητας, που ο ουκρανικός εθνικισμός της αφαίρεσε το δικαίωμα στη γλώσσα).
Αν οι Έλληνες δικαιολογούμε το δικαίωμα των Ρώσων για προστασία των ομοεθνών τους, μήπως θα έπρεπε να δικαιολογήσουμε και την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο, όταν είδαν Ελληνοκύπριους εθνικιστές και την ελληνική χούντα να καταλαμβάνουν την εξουσία;
Τι πρόκειται να κάμει η Τουρκία, αν (ο μη γένοιτο) η Χ.Α., ως κυβερνώσα κατάσταση, θελήσει να υλοποιήσει την πολιτική της θέση: "Έξω οι Τούρκοι από τη Θράκη"; ("Όσοι Έλληνες Χριστιανοί στην Κωνσταντινούπολη, την Ίμβρο και την Τένεδο, τόσοι Μουσουλμάνοι στη Θράκη").
Σε αυτά τα τρία παραδείγματα είναι που συγκρούεται το ιδεατό (το ανεύθυνο επιθυμητό) με το πραγματικό. Στις δύο υπαρκτές περιπτώσεις και στη μία πιθανή και απευκταία, το έναυσμα μιας οδυνηρής εξέλιξης για την απόσπαση εδαφών από τρία κράτη, το δίνει ο εθνικισμός - ναζισμός. Ο εθνικισμός - ναζισμός στις τρεις αυτές περιπτώσεις (και σε πολλές άλλες) προσφέρει, πάντα, μια καλή διακιολογία και επιφέρει το ακριβώς αντίθετο από το επιθυμητό αποτέλεσμα. Βεβαίως, για την τρίτη περίπτωση, μπορούν να επικαλεστούν ως πιθανότητα τη νίκη των Ελλήνων επί των Τούρκων και την ανάκτηση της Πόλης. Αν θέλουμε να επεκτείνουμε τη βλακεία προς το άπειρο, κανονικά οι Έλληνες πρέπει να εισβάλλουν στην Κριμαία για να αποκαταστήσουν την προαιώνια τάξη, μια και οι Έλληνες ήταν οι πρώτοι άποικοι αυτής της χερσονήσου. Πολύ πριν εμφανιστούν Χαζάροι, Μογγόλοι, Τάταροι, Σκανδιναυοί και Ρώσοι. Τι πειράζει αν, σήμερα, οι δηλωμένοι ως Έλληνες είναι 100.000 και υπολογίζονται σε 150.000. Τι σημασία έχει αν στην Πόλη έχουν απομείνει λίγες χιλιάδες Έλληνες; Κάποτε ήταν Ελληνικά εδάφη.
Τα αδελφά Ουκρανικά, Ελληνικά και Κυπριακά "εθνικιστικά" - ναζιστικά κόμματα.
Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ την βουβαμάρα των εθνικιστών - ναζιστών του κυπριακού ΕΛΑΜ, αδελφού κόμματος της Χ.Α. και των Ουκρανών ναζί, όταν, σε συνέδριο που παραβρεθήκαμε, άκουγαν τον Τουρκοκύπριο να δηλώνει: "Δεν είμαστε Τουρκοκύπριοι. Είμαστε Κύπριοι μουσουλμάνοι. Ποτέ η Τουρκία, πριν την εισβολή του 74, δεν υλοποίησε πρόγραμμα εποικισμού της Κύπρου με Τούρκους. Είμαστε απόγονοι Κυπρίων που έγιναν, κάποτε, μουσουλμάνοι για διάφορους λόγους". (Απρίλιος 2011).
Παγωμένοι και άναρθροι παρακολουθούσαν και τις μαζικές διαδηλώσεις των Τουρκοκυπρίων ενάντια στο καθεστώς κατοχής και τον εποικισμό. Τότε, που οι Τουρκοκύπριοι στα κατεχόμενα εδάφη της Κύπρου, κρατώντας Κυπριακές σημαίες, ζητούσαν να φύγει ο τουρκικός στρατός κατοχής και επιστροφή στο σύνταγμα του 60. Στο Σύνταγμα της Ενιαίας και Αδιαίρετης Κύπρου. Και ήταν οι ίδιοι τουρκοκύπριοι, που "εθνικιστικά" σκεπτόμενοι βοήθησαν την εισβολή. Την ίδια ώρα, από τότε έως σήμερα, τα πειθήνια όργανα της Παγκόσμιας Τραπεζικής Αυτοκρατορίας της ελληνικής πλευράς μιλούν για παλιό και νέο σχέδιο Ανάν και κάνουν "διζωνικές" συνομιλίες.
Παγωμένοι και άναρθροι παρακολουθούσαν και τις μαζικές διαδηλώσεις των Τουρκοκυπρίων ενάντια στο καθεστώς κατοχής και τον εποικισμό. Τότε, που οι Τουρκοκύπριοι στα κατεχόμενα εδάφη της Κύπρου, κρατώντας Κυπριακές σημαίες, ζητούσαν να φύγει ο τουρκικός στρατός κατοχής και επιστροφή στο σύνταγμα του 60. Στο Σύνταγμα της Ενιαίας και Αδιαίρετης Κύπρου. Και ήταν οι ίδιοι τουρκοκύπριοι, που "εθνικιστικά" σκεπτόμενοι βοήθησαν την εισβολή. Την ίδια ώρα, από τότε έως σήμερα, τα πειθήνια όργανα της Παγκόσμιας Τραπεζικής Αυτοκρατορίας της ελληνικής πλευράς μιλούν για παλιό και νέο σχέδιο Ανάν και κάνουν "διζωνικές" συνομιλίες.
Ο εθνικισμός - ναζισμός επιστρατεύεται και χρησιμοποιείται κάθε φορά για να υλοποιηθούν σε διάφορα σημεία της γης οι επιθυμίες της Παγκόσμιας Ολιγαρχικής Τάξης. Κι ας παριστάνουν τους "αντινεοταξίτες".
Πρόκειται για τη βλακεία στην υπηρεσία της Παγκόσμιας Ολιγαρχίας. Η βλακεία είναι το χαρακτηριστικό μελών και οπαδών. Οι ηγεσίες υλοποιούν το σχέδιο των κυρίαρχων και αμείβονται για τις υπηρεσίες τους. Κι αυτό το τελευταίο δεν συμβαίνει μόνο στον κόσμο του εθνικισμού. Είναι διάχυτη κατάσταση σε όλο το ιδεολογικό - κομματικό φάσμα, που δεν υιοθετεί και δεν κατανοεί τον ελληνικό τρόπο πολιτικής σκέψης.
Στην άλλη άκρη, ο "αντιεθνικισμός", που είναι το συνώνυμο του εθνομηδενισμού σε όλες τις παραλλαγές του, δηλώνει "ουδετερότητα" στα τεκταινόμενα της Ουκρανίας. Δέσμιοι των δικών τους ιδεολογημάτων αρνούνται το έθνος, αρνούμενοι, παράλληλα, την ύπαρξη κάποιας ελίτ που αποφασίζει για τις τύχες των λαών - εθνών του πλανήτη. Με τον ίδιο τρόπο που δήλωνε ουδετερότητα σε κάθε άλλη στιγμή που ένας λαός δεχόταν εισβολή και ξεκινούσε αγώνα εθνικής απελευθέρωσης.
Αρνούνται και την ύπαρξη μιας Ολιγαρχίας που κυβερνά με τη δύναμη του χρήματος, του κράτους και των όπλων, χρησιμοποιώντας κόμματα και πολιτικούς. Αρνούνται την ύπαρξη ενός Κέντρου που αποφασίζει και καθοδηγεί τα πολιτικά φερέφωνα, όπου γης.
Σήμερα στην Ελλάδα, οι "αντιεθνικιστές- αντιναζιστές - αντιφασίστες" αρνούνται τη συμμετοχή σε οποιαδήποτε ενωτική - απελευθερωτική - δημοκρατική διαδικασία, για τον απεγκλωβισμό της πατρίδας από αυτούς που αποφασίζουν ενάντια στο λαό. Δεν καταλαβαίνουν τι θα πει η λέξη "Απελευθέρωση", μια και δεν αναγνωρίζουν την ύπαρξη έθνους. Και, τελικά, δεν αναγνωρίζουν την ύπαρξη λαού, που για αιώνες ζει "μαζί". Δεν γνωρίζουν και το "μαζί", την ενότητα ως προϋπόθεση ανατροπής και δημιουργίας. Δεν ξέρουν τι θα πει Δημοκρατία, μια λέξη που εδράζεται στο καθολικό και χωρίς διαιρέσεις δικαίωμα του λαού να αποφασίζει. Στην πράξη, συνεισφέρουν στη διαιώνιση του απάνθρωπου και ολιγαρχικού καθεστώτος. Είναι και αυτοί, ηθελημένα ή αθέλητα, όργανα και υπηρέτες μιας Ολιγαρχικής Εξουσίας.
Οι δύο αυτές καταστάσεις, εθνικισμός και εθνομηδενισμός, βρίσκονται είτε σε διατεταγμένη υπηρεσία είτε προσφέρουν, αφιλοκερδώς και βλακωδώς, υπηρεσίες στην Ολιγαρχική Αθλιότητα. Συνυπάρχουν, τροφοδοτώντας η μία την ύπαρξη της άλλης. Ξεκινώντας αμφότερες από το ιδεατό και τελικά ανύπαρκτο, κινούνται στον κόσμο της επικίνδυνης για το λαό βλακείας και αγνούν ή περιφρονούν το υπαρκτό πρόβλημα της εξαθλίωσης.
Είναι αδύνατο να νικήσεις μια εξουσία, αν δεν καταλάβεις τη λογική της. Και στις δύο περιπτώσεις που προσεγγίσαμε, κάποιοι δεν έχουν καταλάβει τη λογική της εξουσίας.
"Όταν ο Μπορντίγκα λέει ότι ο αντιφασισμός είναι το χειρότερο προϊόν του φασισμού, προειδοποιεί -όπως είχε κάνει ήδη ο Ζορζ Μπατάιγ το 1935- για τον κίνδυνο να καταστεί ένας αγώνας σε κλειστό πεδίο, μια μάχη ειδικών, ένας πόλεμος όπου πρωτίστως πρέπει να συντριβεί ο αντίπαλος." (Ραούλ Βάνεγκεμ).
ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ και ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Δυο λέξεις που ενώνουν.
Το μοναδικό δίλημμα των λαών - εθνών όλης της γης είναι : Δημοκρατία ή Ολιγαρχία; Και καλούμαστε να λάβουμε ενεργή θέση, καθιστώντας επίκαιρο το πρωταρχικό ερώτημα της πολιτικής: Ποιος αποφασίζει ή ποιος πρέπει να αποφασίζει; Η Πολιτική δεν είναι "ιδεολογική" σύγκρουση. Είναι η σύγκρουση για το ποιος αποφασίζει. Στην Ελλάδα, έχουμε μεγαλύτερη ευθύνη έναντι της ιστορίας και του εαυτού μας να επαναφέρουμε τις πραγματικές απαντήσεις στα πραγματικά προβλήματα. Οι λαοί και τα έθνη μπορούν ενωμένα να επιβάλλουν τις δικές τους λύσεις. Οι ιδεολογίες και τα κόμματα το μόνο που μπορούν είναι να υπηρετήσουν τις λύσεις των λίγων.
ΥΓ: Μια τέτοια Ελλάδα κάποιοι ονειρεύονται. Η Κύπρος καταστράφηκε ως ενιαίο κράτος. Η Ουκρανία είναι σε διαδικασία διχοτόμησης. Η Ελλάδα;
Πηγή: Εθνικισμοί: Ουκρανία - Κύπρος - Ελλάδα - RAMNOUSIA
http://www.ramnousia.com/2014/03/etnikismoi-oukrania-kupros-ellada.html#.UxRAfMtWEdU
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου