ΤΑ ΛΗΣΤΡΙΚΑ ΔΑΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΓΓΛΙΑΣ ΚΑΙ Ο ΞΕΝΟΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ ΤΟ 1821

Αποκαλυπτικό άρθρο ΣΟΚ από το περιοδικό ΟΡΙΟΝ

(τ. 20 Ιούνιος 2010 Του Πάρη Πέτρα)

 

 

 



Για όσους διαβάζουν ιστορία, ήταν κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι αυτό θα συνέβαινε, διότι, όπως έχει πει και κάποιος στο παρελθόν, «η χώρα απελευθερώθηκε από κλέφτες και κυβερνάται από ληστές». Στην αυγή της ιστορίας του ελληνικού κράτους ο δανεισμός ήταν αυτός που καθόρισε την πορεία μέχρι σήμερα. Ήταν αυτός που υποθήκευσε το νεοπαγές κράτος και το μετέτρεψε σε προτεκτοράτο της Αγγλίας, με υπαλλήλους για κυβερνήτες. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ως γνωστόν, οι Άγγλοι παρέδωσαν τα ηνία στους Αμερικανούς και έκτοτε πορευόμεθα ανάλογα με τα συμφέροντα των… συμμάχων. Αλλά, ας επιστρέψουμε στα χρόνια της Επανάστασης. Το πρώτο δάνειο συνομολογήθηκε με τον οίκο «Λόφνουν», στις 21 Φεβρουαρίου 1824, ήταν ύψους 800.000 στερλινών, σε τιμή έκδοσης 59% και ετήσιο τόκο 5% επί της ονομαστικής αξίας. Χρόνος αποπληρωμής καθορίστηκαν τα 36 έτη. Ως εγγύηση για την αποπληρωμή του δανείου είχε συμφωνηθεί να τελούν όλα τα «εθνικά κτήματα». Από το ονομαστικό κεφάλαιο του δανείου (800.000 λίρες), μόνο οι 298.700 δόθηκαν στους Έλληνες. Το μεγαλύτερο μέρος του ποσού εξανεμίστηκε σε προμήθειες και... έξοδα από τους εβραιο-άγγλους. Το τελικό ποσό αποφασίσθηκε να κατατεθεί στις τράπεζες του φιλοεβραίου Καίσαρα Λογοθέτη και του εβραίου Σαμουήλ Βαρφ, στη Ζάκυνθο. Όμως, ακόμη και το εναπομείναν από τη λεηλασία ποσό καθυστέρησε να φθάσει στην Ελλάδα. Στελνόταν με αγγλικά πλοία, υπό τη μορφή δόσεων, δυσχεραίνοντας σημαντικά την έκβαση του αγώνα. Τα χρήματα κατασπαταλήθηκαν στον εμφύλιο πόλεμο για την εξαγορά των Ρουμελιωτών και την εξόντωση των καπεταναίων του Μοριά. Το μεγαλύτερο μέρος του καρπώθηκαν οι Υδραίοι και οι Σπετσιώτες. Διορατικός ο Κοραής έγραφε στον Κουντουριώτη: «Το δάνειον το γινόμενον από το Αγγλικόν έθνος δεν πρέπει να το στοχάζεσθε ως ευεργεσίαν. Και αυτόν τον διάβολον ήθελον ούτοι μετά χαράς δανείσει αργύρια, αν ο διάβολος είχε να τους ασφαλίσει τα ενέχυρα».

Πράκτορες και υποθήκες: Το 1823 παρατηρήθηκε το μεγάλο οικονομικό θαύμα της Αγγλίας. Το εμπόριο με τη Νότια Αμερική είχε δημιουργήσει απέραντες δυνατότητες κερδοσκοπίας, εύκολου και γρήγορου πλουτισμού. Η κυβέρνηση ενθάρρυνε τις τράπεζες να ριχτούν στη μάχη των επενδύσεων για εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου των νεοελευθερωμένων νοτιοαμερικανικών χωρών. Την ίδια εποχή έχει ξεκινήσει και το «εμπόριο φιλελληνισμού», με τον «φιλέλληνα» υπουργό Εξωτερικών George Canning (Τζωρτζ Κάννινγκ) να διατυπώνει την πολιτική αυτή: «Οι λαοί που θα ελευθερωθούν και θα συγκροτηθούν σε νέα κράτη έχουν ανάγκη από βιομηχανία, εμπορικό στόλο και οικονομικά μέσα για την ανάπτυξή τους. Για να τ’ αποκτήσουν όλα αυτά θα απευθύνονται στην Αγγλία, τον απελευθερωτή και προστάτη τους» (Β. Ποτέμκιν, Ιστορία της Διπλωματίας, τ. Γ΄, σ. 114, κ.ε.). Κατά την περίοδο του Ελληνικού Αγώνα, η Αγγλία ξεχείλιζε από χρήμα. Αυτός ο πληθωρισμός κεφαλαίων προκάλεσε παροξυσμό κερδομανίας. Το χρηματιστηριακό παιγνίδι οργίαζε: μεγαλοτραπεζίτες, τοκογλύφοι, αεριτζήδες, πλούσιοι και φτωχοί τυχοδιώκτες, πονηροί ή εύπιστοι άνθρωποι είχαν κυριευθεί από την απληστία. Μια από τις υποψήφιες για οικονομική εκμετάλλευση χώρες ήταν και η επαναστατημένη Ελλάδα. Και ένας από τους σπεκουλάντηδες μεσάζοντες, ο Edward Blaquiere, ήταν ο Άγγλος που αλίευσε στη Μαδρίτη τον Έλληνα δανειοκηνυγό Ανδρέα Λουριώτη και τον οδήγησε στο Λονδίνο. Η κυβέρνηση της Αγγλίας, από το 1823 είχε επιχειρήσει κάποια ανεξαρτητοποίηση στο περιθώριο του ευρωπαϊκού δεσποτισμού της Ιεράς Συμμαχίας, όσον αφορά στην ελληνική επανάσταση. Αναγνώρισε τον αποκλεισμό των τουρκοκρατούμενων ακτών από το ελληνικό ναυτικό, με σκοπό την προστασία της βρετανικής ναυτιλίας στην ανατολική Μεσόγειο. Τον ίδιο καιρό ενίσχυσε την κίνηση για τη χορήγηση δανείου στην Ελλάδα. Μια πολιτική επιχείρηση και ταυτόχρονα κερδοσκοπική με αλληλένδετες επιδιώξεις. Το δάνειο που προσέφεραν οι Άγγλοι και με αγωνία προσδοκούσαν οι επαναστατημένοι Έλληνες νομιμοποιούσε πλέον τις αγγλικές επεμβάσεις και οδηγούσε στην οικονομική και πολιτική υποδούλωση της χώρας. Ο Blaquiere, εκτός από μεσάζων των Άγγλων κεφαλαιούχων, ήταν ταυτόχρονα και πράκτορας του υπουργείου Εξωτερικών και των αγγλικών μυστικών υπηρεσιών. Έπαιξε το ρόλο του φιλέλληνα και, προωθώντας την υπόθεση του δανείου, προσέφερε ανεκτίμητες υπηρεσίες στην πατρίδα του. Γνωρίζουμε ότι ήταν άνθρωπος του Γραμματέα του Φιλελληνικού Κομιτάτου του Λονδίνου, John Bowring, και προσωπικός του απεσταλμένος στην Ελλάδα (Αρχεία Κουντουριώτου, τ. Β΄, σ. 310). Μάλιστα, επιστρέφοντας στην Αγγλία κατέφυγε σε τερατολογίες για αμύθητα πλούτη της Ελλάδας, παίζοντας μεθοδικά το πολιτικό παιχνίδι του Canning και το κερδοσκοπικό των συνεταίρων του, προκειμένου να προλάβει η Αγγλία να θέσει εκτός την ανταγωνίστρια Γαλλία, που ενδιαφερόταν κι αυτή να μας δώσει δάνειο! Στην Ελλάδα, το Εκτελεστικό της «αγγλικής φατρίας» (Μαυροκορδάτος, Υδραίοι κ.λπ.) προχώρησε ακάθεκτο στη σύναψη του δανείου που θα του εξασφάλιζε την εξουσία. Ενεργό ρόλο στη σύναψη του δανείου έπαιξαν οι Ορλάνδος και Λουριώτης. Το αντίπαλο Εκτελεστικό των λεγομένων «αντιπατριωτών», επειδή γνώριζε ότι το δάνειο σημαίνει εμφύλιο, έσπευσε να διακηρύξει ότι ο δανεισμός από τους Άγγλους θα αποδειχθεί ανώφελος και επιζήμιος. Η είδηση ότι απεσταλμένοι του αδίστακτου Μαυροκορδάτου και των Υδραίων αναχώρησαν για το Λονδίνο τάραξε την αντίπαλη παράταξη. Στην απόγνωσή τους οι Κολοκοτρωνικοί έστειλαν «εκτελεστικήν δύναμιν να συλλάβει τα μέλη αυτής απερχόμενα εις τον Πύργον επί σκοπώ να πλεύσωσιν εις Ζάκυνθον, και εκείθεν εις Αγγλίαν». Δυστυχώς, δεν τους πρόλαβαν! Ο αγγλόφιλος Σπ. Τρικούπης, σε επιστολή της 3ης Απριλίου του 1824 προς το Φιλελληνικό Κομιτάτο του Λονδίνου, γράφει μεταξύ άλλων: «…Εκτός των εξωτερικών εχθρών απεκτήσαμεν ήδη και εσωτερικούς, τους αντάρτας της διοικήσεως (…). Τα δάνεια λοιπόν θέλει νικήσωσι και αυτούς, και άλλους θέλει φέρωσιν εις μετάνοιαν». Και δεν είχε άδικο. Ο Κολοκοτρώνης φώναζε να μην πάρουμε το δάνειο, αλλά από το Λονδίνο που βρισκόταν ο Ι. Ορλάνδος (γαμπρός του Κουντουριώτη) ούρλιαζε «να τον κρεμάσουν, εδώ και τώρα». Οι αγγλόφιλοι, όμως, τον φυλάκισαν στις 2 Φεβρουαρίου 1825 και στις 7 σύναψαν το δάνειο. Με τα λεφτά οδήγησαν στη διχόνοια και στον εμφύλιο σπαραγμό, με αποτέλεσμα, όταν έφθασε στην Πελοπόννησο ο Ιμπραήμ, να μην συναντήσει πουθενά οργανωμένη αντίσταση.

Χάθηκαν στο δρόμο: Στις 7 Φεβρουαρίου 1825, «συνωμολογήθη εν Λονδίνω, εθνικόν δάνειον δύο εκατομμυρίων χρυσών λιρών, δια την χρηματοδότησιν του αγώνος». Το δάνειο χορηγήθηκε από τους Εβραίους τραπεζίτες αδελφούς Ρικάρντο και οι όροι του δεν ήταν απλώς ληστρικοί αλλά άνευ προηγουμένου για τα παγκόσμια χρονικά: Συμφωνήθηκε ότι θα δοθεί το 55% της ονομαστικής αξίας του δανείου, προκειμένου να καλυφθούν οι επισφάλειες των Άγγλων πιστωτών. Δηλαδή, αυτομάτως τα 2.000.000 λίρες έγιναν 1.100.000! Οι Έλληνες βεβαίως πληρώναμε τόκους για ολόκληρο το ποσόν (2 εκατ. λίρες!). Από τις εναπομείνασες 1.100.000 λίρες παρακρατήθηκαν προκαταβολικά τα εξής ποσά:

- Τόκοι 2 ετών, ήτοι 200.000 λίρες.

- Μεσιτικά - 64.000 λίρες.

- Εξαγορά ομολογιών δανείου - 212.000 λίρες.

- Συμβολαιογραφικά - 13.700 λίρες.

- Έξοδα Ελλήνων (!!!) μεσαζόντων, 15.487 λίρες.

Από τις λίρες που απέμειναν, εστάλησαν στις ΗΠΑ 156.000 λίρες για τη ναυπήγηση δύο φρεγατών. Τελικά, ναυπηγήθηκε μόνο μία, που ήρθε στην Ελλάδα αφού τελείωσε η επανάσταση (!) και την έκαψε ο Ανδρέας Μιαούλης την 1η Αυγούστου 1831 στο λιμάνι του Πόρου, όταν επαναστάτησε κατά του Καποδίστρια και τα στρατεύματα της κυβέρνησης έκαναν γιουρούσι για να καταλάβουν τον εξεγερμένο στόλο. Επίσης, δόθηκαν 123.000 λίρες στην Αγγλία για την αγορά 6 πολεμικών πλοιαρίων. Πήραμε μόνο ένα, το «Καρτερία» κι αυτό μετά το πέρας της επανάστασης.

- Για μισθοδοσία του φιλέλληνα(;) Κόχραν 37.000 λίρες.

- Για αποπληρωμή πολεμοφοδίων 77.200 λίρες.

- Για διάφορους λογαριασμούς (;) 47.000 λίρες. Οι Εβραίοι τραπεζίτες, Ιωσήφ και Σαμψών Ρικάρντο, δεν μπορούσαν να ξεφύγουν από το ρόλο που έχει επιφυλάξει η μοίρα για τη φυλή τους, αυτή του τοκογλύφου: οι Times του Λονδίνου αποκάλυψαν ότι οι τραπεζίτες Ricardo, δυο από τους δανειστές, κράτησαν για τον εαυτό τους, ως προμήθεια, 64.000 λίρες. «Οι κ.κ. Ricardo τσέπωσαν 64.000 λίρες». Το ποσό αυτό είναι διπλάσιο των συνεισφορών όλων των φιλελλήνων της Ευρώπης, Κομιτάτων, συλλόγων σχολείων, πανεπιστημίων, κ.λπ. Πόσο κατανοητοί αλήθεια γίνονται οι υπερχρονικοί στίχοι του (κατά πολύ μεταγενέστερου) ποιητή Κώστα Καρυωτάκη: «Λευτεριά, Λευτεριά, θα σε αγοράσουν έμποροι και κονσόρτσια κι εβραίοι...».

Έτσι, από τα 2 εκατομμύρια χρυσές λίρες, στην Ελλάδα έφθασαν τελικά μόλις 154.813!!! Έτσι, στις 21 Απριλίου (σημαδιακή ημερομηνία από τότε!) του 1825, κατέπλευσε στο λιμάνι του Ναυπλίου το αγγλικό πλοίο “Lively" με 60.000 αγγλικές λίρες. Η κυβέρνηση το υποδέχθηκε με τυμπανοκρουσίες , πανηγυρισμούς και τον αγγλικό εθνικό ύμνο «Ο Θεός σώζει τον Βασιλέα», ενώ το πλήθος κραύγαζε: «Ζήτω ο Γεώργιος! Ζήτω ο βασιλιάς της Αγγλίας!». Ήταν η επισφράγιση της αλλαγής αφέντη. Από τον Τούρκο στον Άγγλο, που ήταν πιο μεθοδικός, πιο σατανικός και εντελώς άκαμπτος. Η Ελλάδα άρχισε πλέον να πληρώνει σε αίμα και χρήμα τους αχόρταγους. Τα λεφτά του δανείου, έστω αυτά τα λίγα, αντί να διατεθούν στον Αγώνα κατά των Τούρκων, κατασπαταλήθηκαν στον εμφύλιο που είχε ξεσπάσει ανάμεσα στους Μοραΐτες και τους Ρουμελιώτες. Ο Μαυροκορδάτος και οι Υδραίοι στρατολογούσαν κόσμο για να χτυπήσουν τους εσωτερικούς εχθρούς τους και πληρώνονταν με τις λίρες του δανείου. Πέραν του γεγονότος ότι σκότωναν αδελφούς, έκαναν πλιάτσικο στα λεφτά του δανείου, πλιατσικολογούσαν αγρίως και στα χωριά, κυρίως της Πελοποννήσου. Ο Γκούρας, για παράδειγμα – ο δολοφόνος του Ανδρούτσου - είχε ένα σώμα με 150 ενόπλους, αλλά παρουσίαζε στα χαρτιά 500 και έτσι τσέπωνε τη μισθοδοσία και τα τροφεία τους. Το ίδιο έπρατταν κι άλλοι. Και όταν ο Καποδίστριας ανέλαβε κυβερνήτης, έδωσε εντολή στον Πρόεδρο της επιτροπής οικονομικών, Ανδρέα Κοντόσταυλο, να κάνει απογραφή της περιουσίας του κράτους. Το κείμενο της Επιτροπής ήταν λεπτομερέστατο αλλά εξαιρετικά σύντομο: «Κύριε Κυβερνήτα, εις το ταμείον του κράτους ευρέθη έν μόνο νόμισμα και αυτό κίβδηλον»! Μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια, στην οποία οι Άγγλοι είναι ανακατεμένοι μέχρι το λαιμό, η χώρα παραδόθηκε στην κομματοκρατία, στις φατρίες και στους πράκτορες. Έκτοτε βιώνουμε (ενίοτε με ηχηρές εξάρσεις) τις ληστρικές επιδρομές των ξένων, άλλοτε απροκάλυπτες άλλοτε ενδεδυμένες τον μανδύα του κοινοβουλευτισμού που φορούν υπάλληλοί τους. Και η Ελλάδα ποτέ δεν θα σηκώσει ανάστημα όσο τα παιδιά της δεν μετέχουν της Ελληνικής Παιδείας, όσο δεν μαθαίνουν να είναι συνεπή και υπεύθυνα.

Πηγές: -Κυριάκου Σιμόπουλου, «Πώς είδαν οι ξένοι την Ελλάδα του ’21, 3η έκδοση, τόμος Γ΄, Αθήνα 1997. -Θ. Παναγόπουλος, «Τα ψιλά γράμματα της Ιστορίας», εκδ. Ενάλιος.

-Κων. Παπαρρηγόπουλου, «Η Ιστορία του Ελληνικού Έθνους».