Αιολικά: και αναξιόπιστα και πανάκριβα, σε σχέση με το λιγνίτη
Χριστός Ανέστη, Χρόνια Πολλά! Να είστε πάντα καλά!
Συνεχίζουμε σήμερα από την ανάρτηση της Μ. Πέμπτης, σχετικά με την έκθεση του ιδρύματος Reason των ΗΠΑ για τα όρια διείσδυσης της αιολικής ενέργειας σε ένα ηλεκτρικό σύστημα. Ας υποθέσουμε προς στιγμή ότι έχουν τελειώσει όλα τα ορυκτά καύσιμα στον πλανήτη, όπως μας πιπιλίζουν το μυαλό το μυαλό οι διάφορες ΜΚΟ, και πρέπει να πάμε σε 100% αιολική ενέργεια για την ηλεκτροπαραγωγή. Ο διαχειριστής δικτύου PJM των ΗΠΑ έκανε την άσκηση προσομοίωσης και τα αποτελέσματα τα ...
βλέπουμε στο διάγραμμα, όπου με το μπλε χρώμα είναι η διακύμανση της αιολικής ενέργειας και με την κόκκινη η ζήτηση στο δίκτυο σύμφωνα με τα πραγματικά δεδομένα του 2009. Με μια ματιά στο διάγραμμα μπορεί εύκολα να δει κάποιος ότι η προσαρμογή μόνο καλή δεν είναι. Όπως λοιπόν διαπίστωσε η PJM, για πάνω από 50% του έτους δεν υπάρχει αρκετός άνεμος για να καλυφθεί η ζήτηση. Σε πολλές μάλιστα περιόδους δεν υπάρχει καθόλου άνεμος (πάντα για την περιοχή της PJM, που εκτείνεται σε πολλές πολιτείες των ΗΠΑ, έκταση πολλές φορές μεγαλύτερη απ’ την Ελλάδα). Αυτό σημαίνει ότι όσες ανεμογεννήτριες και να εγκαταστήσει κάποιος, αυτές θα στέκονται ακίνητες, να μας θωρούν αγέρωχες και να εκτιμούν το μέγεθος της ανθρώπινης βλακείας. Ή διαφορετικά, η PJM λέει με άλλα λόγια αυτό που είπε το 2005 η ΕΟΝ και το 2014 ο ΑΔΜΗΕ: αξιοπιστία αιολικών 10% και προφανώς δεν μπορείς να βασίσεις την ηλεκτροπαραγωγή σε κάτι που έχει τόσο χαμηλό βαθμό αξιοπιστίας.
βλέπουμε στο διάγραμμα, όπου με το μπλε χρώμα είναι η διακύμανση της αιολικής ενέργειας και με την κόκκινη η ζήτηση στο δίκτυο σύμφωνα με τα πραγματικά δεδομένα του 2009. Με μια ματιά στο διάγραμμα μπορεί εύκολα να δει κάποιος ότι η προσαρμογή μόνο καλή δεν είναι. Όπως λοιπόν διαπίστωσε η PJM, για πάνω από 50% του έτους δεν υπάρχει αρκετός άνεμος για να καλυφθεί η ζήτηση. Σε πολλές μάλιστα περιόδους δεν υπάρχει καθόλου άνεμος (πάντα για την περιοχή της PJM, που εκτείνεται σε πολλές πολιτείες των ΗΠΑ, έκταση πολλές φορές μεγαλύτερη απ’ την Ελλάδα). Αυτό σημαίνει ότι όσες ανεμογεννήτριες και να εγκαταστήσει κάποιος, αυτές θα στέκονται ακίνητες, να μας θωρούν αγέρωχες και να εκτιμούν το μέγεθος της ανθρώπινης βλακείας. Ή διαφορετικά, η PJM λέει με άλλα λόγια αυτό που είπε το 2005 η ΕΟΝ και το 2014 ο ΑΔΜΗΕ: αξιοπιστία αιολικών 10% και προφανώς δεν μπορείς να βασίσεις την ηλεκτροπαραγωγή σε κάτι που έχει τόσο χαμηλό βαθμό αξιοπιστίας.
Υπάρχει ωστόσο και μια ακόμα διάσταση, που φαίνεται και στο διάγραμμα: εκτός απ' τις περιπτώσεις που δεν υπάρχει επαρκής άνεμος, υπάρχουν και οι περιπτώσεις που υπάρχει πολύ περισσότερος άνεμος απ' όσος πραγματικά χρειάζεται. Στις περιπτώσεις αυτές η υπερβάλλουσα ενέργεια, που δεν μπορεί να απορροφηθεί απ' τη ζήτηση του δικτύου, πρέπει είτε να απορριφθεί είτε να αποθηκευθεί με κάποιο τρόπο. Ατυχώς η απορριπτόμενη ενέργεια πρέπει να πληρωθεί, κι αυτό κάνει το σύστημα ακριβό: και αναποτελεσματικό και ακριβό. Η αποθήκευση, εκτός του ότι είναι ακριβή, έχει και φυσικούς περιορισμούς: συνήθως γίνεται με αντλησιοταμίευση σε φράγματα υδροηλεκτρικών, αλλά φράγματα δεν υπάρχουν παντού και οι ταμιευτήρες έχουν περιορισμένη χωρητικότητα. Κι επιπλέον, όταν οι ταμιευτήρες γεμίσουν, παύει να υπάρχει και η δυνατότητα της αποθήκευσης και μένει μόνο η δυνατότητα της απόρριψης.
Η PJM λοιπόν έκανε την άσκηση προσομοίωσης για την κατάσταση στο δίκτυο κάθε ώρα του έτους, με μεταβαλλόμενη αποθήκευση αιολικής ενέργειας για πλήρη κάλυψη των αναγκών ζήτησης από 0 έως 18 βδομάδες. Ίσως οι 18 βδομάδες να φαίνονται πολλές, αλλά εξετάστηκαν προκειμένου να μειωθεί η απορριπτόμενη ενέργεια όταν αυξάνεται η διείσδυση των αιολικών. Στο χρόνο της προσομοίωσης το δίκτυο της PJM είχε 245MW από ανεμογεννήτριες και με τη μελέτη εξετάστηκαν 150 διαφορετικοί συνδυασμοί διείσδυσης αιολικών και συστημάτων αποθήκευσης, αυξάνοντας διαδοχικά τον αριθμό των διαθέσιμων ανεμογεννητριών για πλήρη κάλυψη των αναγκών του δικτύου.
Σύμφωνα με τις παραδοχές της μελέτης, όλη η διαθέσιμη αιολική ενέργεια στέλνεται στο δίκτυο για κάλυψη των αναγκών ζήτησης. Όταν υπάρχει πλεόνασμα παραγωγής, οδηγείται προς αποθήκευση. Όταν υπάρχει έλλειμμα παραγωγής, η ζήτηση καλύπτεται από την ήδη αποθηκευμένη ενέργεια. Υπάρχει ένα ελάχιστο και ένα μέγιστο όριο για την αποθήκευση ενέργειας, που πρέπει να τηρούνται: αν δεν επαρκεί η αποθηκευμένη ενέργεια, τότε λειτουργούν συμπληρωματικά μονάδες φυσικού αερίου, ενώ αν δεν υπάρχει άλλη χωρητικότητα για αποθήκευση πλεονάζουσας αιολικής ενέργειας, αυτή απορρίπτεται.
Σύμφωνα με τις παραδοχές της μελέτης, όλη η διαθέσιμη αιολική ενέργεια στέλνεται στο δίκτυο για κάλυψη των αναγκών ζήτησης. Όταν υπάρχει πλεόνασμα παραγωγής, οδηγείται προς αποθήκευση. Όταν υπάρχει έλλειμμα παραγωγής, η ζήτηση καλύπτεται από την ήδη αποθηκευμένη ενέργεια. Υπάρχει ένα ελάχιστο και ένα μέγιστο όριο για την αποθήκευση ενέργειας, που πρέπει να τηρούνται: αν δεν επαρκεί η αποθηκευμένη ενέργεια, τότε λειτουργούν συμπληρωματικά μονάδες φυσικού αερίου, ενώ αν δεν υπάρχει άλλη χωρητικότητα για αποθήκευση πλεονάζουσας αιολικής ενέργειας, αυτή απορρίπτεται.
Οι αναρτήσεις μας βρίσκονται και στο Facebook, στη διεύθυνση Greeklignite! Πατήστε «Μου αρέσει» (Like) στη σελίδα μας, για να έχετε πιο άμεση ενημέρωση!
Η ανάλυση έδειξε ότι, για χαμηλή διείσδυση αιολικών, η ανάγκη απόρριψης ενέργειας είναι μικρή. Ωστόσο, όταν η διείσδυση αιολικών αυξάνεται, πολύ περισσότερο αυξάνεται η απορριπτόμενη ενέργεια και συνεπώς το κόστος του συστήματος. Η προσθήκη αποθήκευσης μειώνει τις εκπομπές CO2, αλλά αυξάνει το κόστος του συστήματος. Το βέλτιστο σημείο οικονομικής λειτουργίας του συστήματος, (πάντα με τις πιο πάνω παραδοχές σύνθεσης του συστήματος μόνο με αιολικά, αποθήκευση και υποστήριξη με φυσικό αέριο), βρίσκεται σε διείσδυση αιολικών <20 span="">
Συνοψίζοντας, η έκθεση Wind Report 2005 της ΕΟΝ, η Μελέτη Επάρκειας Ισχύος 2013-2020 του ΑΔΜΗΕ και η έκθεση The Limits of Wind Power του Reason Foundation συγκλίνουν όλες στο ίδιο συμπέρασμα: η αιολική ενέργεια δεν μπορεί να αποτελέσει αξιόπιστη λύση για κάλυψη των αναγκών μας σε ηλεκτρική ενέργεια, μπορεί μόνο να έχει εντελώς περιορισμένη διείσδυση στο σύστημα. Οπότε προκύπτουν αβίαστα τα ερωτήματα:
- Γιατί να βάλουμε έστω κι αυτά τα λίγα αιολικά;
- Γιατί η Υπουργική Απόφαση της Μπιρμπίλη, τον Οκτώβριο 2010, καθόρισε την αναλογία αιολικών προς Φ/Β το 2020 σε 7500MW προς 2200MW κι από τότε δεν αναθεωρήθηκε;
- Γιατί η ΡΑΕ συνεχίζει να μοιράζει άδειες ΑΠΕ σαν φέιγ-βολάν;
Τα 7500MW αιολικά κοστίζουν (χοντρικά) 9,75 έως 11,25 δισεκατομμύρια ευρώ (1300€/KW τα χερσαία, 1500€/KW τα νησιωτικά, σε € 2005, κατά το ΥΠΕΚΑ το 2010), χρήματα που πρέπει να πληρώσει η χρεοκοπημένη χώρα. Με συντελεστή αξιοπιστίας 10%, είναι σαν να βάζουμε 750MW και να τα πληρώνουμε (χοντρικά) 10 δισεκατομμύρια ευρώ, μέσω του Ειδικού Λογαριασμού ΑΠΕ και των λογαριασμών της ΔΕΗ, όταν η νέα λιγνιτική μονάδα Πτολεμαΐδα 5 (660MW+140MW θερμικά για τηλεθέρμανση Πτολεμαΐδας) θα κοστίσει "μόλις" 1,4 δισεκατομμύρια ευρώ. Δηλαδή τα αιολικά είναι 9 φορές πιο ακριβά απ' τα λιγνιτικά! Και τα βάζουμε για να στηρίζουμε την οικονομία των Γερμανών (Siemens, Enercon, Nordex) και των Δανών (Vestas), ενώ ο λιγνίτης πάνω από 60 χρόνια τώρα στήριξε και στηρίζει την ελληνική οικονομία, έδωσε και δίνει δουλειά στους Έλληνες.
Τελικά εκεί στο ΥΠΕΚΑ κάνουν μια ωραία, αληθινά εθνική ενεργειακή πολιτική και κατευθύνουν τα λεφτά μας σε συγκεκριμένες τσέπες. Η αναδιανομή πλούτου, που γίνεται με την ενεργειακή πολιτική, θυμίζει τις ένδοξες μέρες του 1999. Στο ΥΠΕΚΑ μόνο στο "έθνος" τα μπέρδεψαν λιγάκι, αλλά, δεν πειράζει, στις εκλογές του άλλου μήνα μπορούμε να τους βοηθήσουμε να τα ξεμπερδέψουν! Στις 25 Μάη δεν ψηφίζουμε για την Ευρώπη, ψηφίζουμε για τη ζωή μας, για την τσέπη μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου