ΤΟ ΠΑΡΕΞΗΓΗΜΕΝΟ < ΕΓΩ>

Η αλήθεια είναι πως από μικρά παιδιά μεγαλώσαμε μέσα σε μία κοινωνία που μας πέρασε την εντύπωση πως η αναφορά στον εαυτό και η χρήση της αντωνυμίας "εγώ" αποτελεί δείγμα "εγωισμού" και πως ο εγωισμός στη συνέχεια αποτελεί αρνητικό χαρακτηριστικό γνώρισμα...

Από τη δεκαετία του 1970 περίπου γνώρισαν παράλληλα ιδιαίτερη διάδοση και στην Ελλάδα οι φιλοσοφίες της Ανατολής, όπου η επίτευξη της "φώτισης" εμφανίζεται ως διαμετρικά αντίθετη από την ύπαρξη ενός ισχυρού εγώ, το οποίο να είναι ικανό να κρίνει, να σκέπτεται και να βούλεται...
Δεν είναι βέβαια περίεργο που η κοινωνίες της ανατολής προωθούν τέτοιου είδους αντιλήψεις, αφού εκεί η ανθρωπότητα είναι μοιρασμένη σε κάστες... με μηδενική ικανότητα αλλαγής "κοινωνικής τάξης"...

Είναι όμως το εγώ ταυτόσημο του "εγωισμού"? Για τον Ελληνικό τρόπο σκέψης θαρρώ πως είναι ολοφάνερο πως το εγώ ή το εγώ είμαι δεν σημαίνει αυτομάτως αρνητική ιδιότητα... σημαίνει απλά συνειδητοποίηση της ταυτότητας μας
Η πιο φυσική περίοδος "κοινωνικοποίησης" και συνειδητοποίησης του ανθρώπου αρχίζει με τη χρήση αυτής της αντωνυμίας σε πολύ μικρή ηλικία. Τότε είναι που το παιδί αρχίζει να αντιλαμβάνεται το άτομο του σαν ξεχωριστή μονάδα εντός της οικογένειας και της κοινωνίας και αυτό σε μια περίοδο που ακόμη δεν έχουν αρχίσει να εισάγονται στον ψυχισμό του τα φίλτρα της "εκπαίδευσης". Ο κ. Βαρελίδης στο βιβλίο του "Εγώ" θεωρεί μάλιστα πως το εγώ θα έπρεπε να θεωρείται ΟΝΤΟΝΥΜΙΑ και όχι Αντωνυμία, αφού με το εγώ αναφερόμαστε ακριβώς στην υπόσταση μας ως άτομα με πνεύμα, σκέψη, θέληση και σώμα, ως οντότητες...

Ένας άνθρωπος με κριτική σκέψη θαρρώ πως έχει και μια ισχυρή αίσθηση του ποιός είναι, θα έχει δηλαδή και ένα ισχυρό "εγώ" που δεν μπορεί εύκολα να βρεθεί έρμαιο της όποιας αρνητικής επίδρασης του εξουσιαστικού συστήματος...
Μήπως άραγε γι΄αυτό πέρασαν σιγά-σιγά αυτές οι θεωρίες στην κοινωνία? Επειδή βόλευαν τη διατήρηση των ανισοτήτων, των καστών και της ύπαρξης ανθρώπων-δούλων που υπηρετούν τα γρανάζια του συστήματος που δουλεύουν μονάχα υπέρ των λίγων?...

Αξίζει θαρρώ να σκεφτούμε επ αυτού και να βρούμε εντός μας τις αλήθειες μας...
Να βρούμε τον ΕΑΥΤΟ μας που δεν είναι διαφορετικός από το Εγώ, διότι η τεχνητή αυτή διάσπαση μάλλον τον κατακερματισμό μας σε πολλές ξέχωρες προσωπικότητες και μάσκες οδηγεί παρά σε ευγενή και αγαθά ιδεώδη...

Προφανώς αυτό το "εγώ" είναι που αποτελεί την έδρα της συνείδησης μας θα πρέπει να είναι και το μέρος μας εκείνο που μπορεί να επανέρχεται στη ζωή με τη μετενσάρκωση, όταν αυτή συμβαίνει με πλήρη διατήρηση της συνείδησης... Τι λέτε?

Αν δεν γνωρίζω ποιός και τι είμαι, αν δε γνωρίζω ποιός είμαι εγώ μπορώ να διεκδικώ ενσυνείδητη επάνοδο μου σε νέο σώμα?

Όπως και να έχει πάντως θεωρώ πως μόνο με την κριτική-φιλοσοφική μας διάθεση και την συνειδητοποίηση της θέσης μας εντός του γήινου κόσμου, μπορούμε να ελπίζουμε σε καλύτερες μέρες...

Μέρες όπου ο άνθρωπος με υπευθυνότητα και με πολυμήχανο νου θα φέρει τα θέλω του σε αρμονία με τη φύση που τον γέννησε και τους ομοίους του...

Γράφει χαρακτηριστικά ο κ. Βαρελίδης:

"Γ Ν Ω Ρ Ι Σ Ε Τ Ο Ν Ε Α Υ Τ Ο Σ Ο Υ ήταν είναι και θα είναι Το Μέγιστο Προσεγγίσιμο Αγαθό κάθε θνητού.
Ο Εαυτός είναι το πολυτιμότερο πράγμα που έχουμε στον Κόσμο και η Αυτοαπόρριψη του Εαυτού, που διδαχθήκαμε να πιστεύουμε από ένα πρόστυχο καταναλωτικό μοντέλο Ζωής και ένα ακόμη πιο ύπουλο και διαβρωτικό θρησκευτικό κατεστημένο, μας έχει οδηγήσει σε Αυτοκαταστροφικές επιλογές, Επειδή δεν μπορούμε να αντέξουμε τους εθισμένους στο χυδαίο, Εαυτούς μας. Το Δόλωμα της Αυτογνωσίας, που ήταν σκοπός Ζωής για τους προγόνους μας, θαυμάσια χρησιμοποιήθηκε από τους πανέξυπνους δήθεν Δασκάλους της Ανατολής, για να έρθουν στη Δύση, να προσβάλουν τις Δυτικές αξίες και να απλώσουν ένα απέραντο δίχτυ Ανατολίτικης σύγχυσης και πολυπλοκότητας, που οδηγεί σε μια αδρανή παθητικότητα και δεν έχει καμία σχέση με την Ελληνική Δημιουργική Αρχή της αυτογνωσίας του παρελθόντος."


Και παρακάτω:

"Από την Αρχαιότητα μέχρι σήμερα ένας είναι ο στόχος όλων των Πολιτικών και Θρησκευτικών εξουσιών, η Κατασυκοφάντηση, η Καταδυνάστευση, η Αχρήστευση, Καπηλεία και Δούλωση του ανθρώπινου ΕΓΩ. Με κύριο μοχλό έργου το παιγνίδι μεταξύ της Γοητείας και της Απογοήτευσης και του Σκωτσέζικου Ντους, μεταξύ του πόνου και της ηδονής.
Πρώτος στόχος της δικής μας προσπάθειας είναι να εδραιώσουμε στις μεταξύ μας συναναστροφές, την ευγένεια, την εμπιστοσύνη, την αοργησία, την εκτίμηση, την συμπαράσταση και γενικά θετική στάση απέναντι σ’ όλα. Κι’ επειδή η θετική στάση Ζωής κοστίζει πολύ στην εποχή μας, για να ανταπεξέλθουμε, είναι απαραίτητο να επαναπροσεγγίσουμε το Χαμένο Ισχυρό ΕΓΩ μας, γι’ αυτό.
Αποκαθιστούμε το ΕΓΩ στην πραγματική θέση του στον Κόσμο. Το ΕΓΩ είναι απόσπασμα της Διασκεπτικής, Βουλητικής και Ενορατικής Αρχής του Σύμπαντος. Κανένα ΕΡΓΟ δεν μπορεί να εμφανισθεί στον Κόσμο χωρίς Σκέψη Βούληση και ενόραση, επισημαίνοντας ότι το Σύμπαν είναι ΕΡΓΟ. Ωριγένης, περίπου 150 μ.χ. ( Ο Θεός και Πατήρ, Περιέχων τα Πάντα, Φθάνει Εις Έκαστον των Όντων, Μεταδούς Εκάστω, Από του Ιδίου ΕΙΝΑΙ. Το Αρχικώς ΈΝ Καταμερίζεται σε Άπειρες Υποστάσεις, τα ΌΝΤΑ). Δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και ούτε δύναται να υπάρξει Ζωή στο Σύμπαν χωρίς Σκέψη, Βούληση και Ενόραση. Σύμφωνα με τα τελευταία συμπεράσματα της Κβαντικής το Σύμπαν είναι Νοητικό, πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά;
Αντικαθιστούμε το γνωστό παραπλανητικό γνωμικό του Καρτέσιου (Σκέπτομαι Άρα Υπάρχω) με το Αρχαιοελληνικό «Εγώ Σκέπτομαι και Πράττω Άρα Εγώ Υπάρχω» και τούτω διότι σκέψη χωρίς πράξη, είναι σκέτο όνειρο ."


Με τα παραπάνω θαρρώ γίνεται για άλλη μια φορά εμφανέστατη η ανάγκη της επιστροφής του αρχαιοελληνικού μοντέλου σκέψης, όπου δεσπόζει η φιλοσοφία, η επιστήμη (παρατήρηση των νόμων που διέπουν το σύμπαν) και η ενόραση (μυστικισμός) ως μέρη μιας ενότητας που απασχολεί την ανθρώπινη συνείδηση...
Με μια τέτοια βάση καμία "άνωθεν αλήθεια" δεν θα μπορεί να διχάζει το Είναι μας και να διαφεντεύει τις ζωές μας ή να τις παρασέρνει σε αφύσικες και νοσηρές καταστάσεις...
Επιπλέον με μια διάθεση διάκρισης διατηρούμε τη θέση μας στον κόσμο και αποφεύγουμε την υιοθέτηση ολόκληρων θεωριών ή μεταφυσικών εξηγήσεων -όσο καλές κι αν ακούγονται- και παύουμε να περιοριζόμαστε στην αναμονή της εμφάνιση "σωτήρων" -εξωγήινων ή υπερκόσμιων- αναλαμβάνοντας της ευθύνη της ύπαρξης μας...

Σκεφτείτε το:
"Εγώ Είμαι" αυτή είναι η "οντωνυμία" μας
"Εγώ βούλομαι"... αρά θέλω κάτι και αυτό με κινεί, δεν είμαι απαθής...
"Εγώ σκέπτομαι"... κάνω λογικούς συνειρμούς και έχω άποψη, δεν υιοθετώ τις σκέψεις άλλων και αν βρίσκω κάτι ορθό εντός των θεωρήσεων "άλλων εγώ" δεν είμαι υποχρεωμένος να "αγοράζω" ολόκληρη τη φιλοσοφία τους, καθώς είμαι σε θέση να διαφοροποιηθώ στα σημεία που δεν δονούνται στη συχνότητα της δικής μου συνείδησης...

Πηγή Βικυ Χρυσου